انتقال ژن به سلول های بنیادی مزانشیمال موشی: بررسی مقایسه ای دو روش ویروسی و غیر ویروسی

سلول های بنیادی مزانشیمال به علت توانایی تمایز به رده های سلولی مختلف، گزینه مناسبی جهت سلول درمانی و انتقال ژن در بیماری ها می باشند. از اینرو انتخاب روشی مناسب و کارامد جهت انتقال ژن به این سلول ها اهمیت ویژه ای دارد. در این مطالعه، کارایی دو روش رایج انتقال ژن، ویروسی و غیرویروسی، در سلول های مزانشیمال موشی مقایسه شده است.
سلول های بنیادی مزانشیمال، از مغز استخوان موش ها جدا، و از نظر شاخص های آنتی ژنی سطحی و توانایی تمایز به سلول های استخوانی و چربی بررسی شدند. سپس میزان کارایی روش کلسیم فسفات و لیپیدهای کاتیونیک تجاری لیپوفکتامین و توربوفکت، به عنوان روش های غیرویروسی؛ و وکتور لنتی ویروسی، در انتقال پلاسمید پروتئین فلورسانس سبز (GFP) به این سلول ها مقایسه شد.
سلول های مزانشیمال مشتق از مغز استخوان توانستند به سلول های چربی و استخوانی تمایز یابند. آن ها واجد شاخص های آنتی ژنی CD24، CD29 و CD44؛ و فاقد شاخص های آنتی ژنی سلول های خونساز یعنی CD11b و CD45 بر سطح خود بودند. روش های غیر ویروسی، در تحویل ژن به سلول های مزانشیمال موشی کاملا ناکارامد بودند؛ طوری که روش کلسیم فسفات در همه موارد سبب مرگ سلول ها شد؛ و میزان کارایی دو ماده تجاری ترانسفکشن هم در انتقال پلاسمید GFP، زیر سه درصد بود. اما، وکتور لنتی ویروسی توانست بالای 70 درصد، پلاسمید مذکور را به سلول های مزانشیمال منتقل نماید.
به نظر می رسد سلول های مزانشیمال موشی نسبت به ترانسفکشن با روش های غیرویروسی انتقال ژن مقاوم می باشند؛ اما وکتورهای لنتی ویروسی می توانند گزینه مناسبی جهت انتقال ژن به سلول های مزانشیمال موشی باشند؛ بی آنکه تاثیری منفی بر فنوتایپ یا قدرت تمایزی آن ها داشته باشند.