الگوی مفهومی هماهنگی راهبردی بین تصمیم گیری اخلاقی و منابع انسانی با عملکرد

هر چند هدف اصلی سازمان ها افزایش کارایی و کسب سود است ولی برای دستیابی به موفقیت و تضمین بقای خود، باید به احکام اخلاقی و انتظارات اجتماعی واکنش مناسب نشان دهند و اینگونه انتظارات را با اهداف اقتصادی سازمان تلفیق کنند تا دستیابی به اهداف والاتری را امکان پذیر سازند. از سوی دیگر، موفقیت سازمان مستلزم پیوند و هماهنگی مناسب بین سیاست ها و فرایندهای منابع انسانی با اهداف و راهبردها و نیز فرهنگ و ارزش های سازمانی است. در این میان هماهنگی میان راهبرد های تصمیم گیری اخلاقی و راهبرد منابع انسانی نیز می تواند آثار مثبتی بر عملکرد آن داشته باشد.
در این مطالعه ضمن مروری بر الگوهای ایجاد هماهنگی راهبردی تلاش شده بر مبنای نظریه نقاط مرجع راهبردی (SRP،S) یک الگوی راهبردی جهت هماهنگی مناسب بین روش های تصمیم گیری اخلاقی و راهبرد منابع انسانی جهت ارتقای عملکرد سازمان ارائه شود. بدین لحاظ ابتدا ضمن تعریف مفاهیم اخلاق، راهبرد منابع انسانی و فرهنگ، گونه های تصمیم گیری اخلاقی بررسی و با بهره گیری از دو نقطه مرجع توجه به داخل و خارج و کنترل کم و شدید گونه شناسی راهبردهای اخلاق، منابع انسانی و فرهنگ در یک ماتریس دو بعدی جانمایی، و پس از آن ارتباط این گونه ها با یکدیگر مشخص و مبنای هماهنگی قرار می گیرند. با انطباق و هماهنگی بین سه عنصر، مدل مفهومی ارائه می شود.
بر مبنای مدل ارائه شده در این مطالعه هماهنگی بین هر یک از گونه های مختلف راهبرد تصمیم گیری اخلاقی، راهبرد منابع انسانی و راهبرد فرهنگ در یک سازمان می تواند به افزایش عملکرد آن منجر شود.
برای برقراری هماهنگی راهبردی می توان از سه راهبرد کلی استفاده کرد. الگوی عقلایی، الگوی طبیعی و الگوی همه جانبه یا نقاط مرجع راهبردی. سازمان ها می توانند با تعیین وضعیت موجود خود نسبت به نقاط مرجع راهبردی به انتخاب راهبرد مناسب اقدام نمایند.