مقایسه تاثیر لتروزول و کلومیفن سیترات بر موفقیت باروری در بیماران با سندرم تخمدان های پلی کیستیک

عدم تخمک گذاری 20درصد از علل نا باروری را تشکیل می دهد و سندرم تخمدان های پلی کیستیک (PCOS) شایع ترین بیماری غدد در زنان در سنین باروری می باشد، تخمدان پلی کیستیک سندرمی است که با عدم تخمک گذاری مزمن و نازایی همراه می باشد. در بعضی مطالعات اخیر از داروهای مهارکننده آروماتاز مانند لتروزول به عنوان داروی مناسبی در القای تخمک گذاری توصیه شده است. تحریک تخمک گذاری تک تخمی یکی از مزایای داروی لترزول می باشد که در سندرم پی سی او اس می تواند مد نظر قرار گیرد. بنابراین بر آن شدیم اثرات لتروزول را در مقایسه با کلومیفن سیترات بر موفقیت القای تخمک گذاری در بیماران با سندرم تخمدان های پلی کیستیک ارزیابی نماییم.
در کار آزمایی بالینی حاضر 220 نفر از بیماران نازا با تشخیص PCOS به شکل تصادفی به دو گروه دارویی کلومیفن سیترات و لتروزول وارد شده و هر دو گروه مداخله آمپول گنادوتروپین، hCG و انجام IUI را دریافت نمودند. دو گروه از نظر پیامد درمان شامل تعداد فولیکول های رسیده، ضخامت آندومتر و تعداد گنادوتروپین های مصرفی در روز تجویز HCG میزان بروز بارداری و چند قلویی و میزان سقط تا هفته چهاردهم بررسی و با یکدیگر مقایسه شدند.
اختلاف میانگین سنی بیماران بین گروه لتروزول و کلومیفن از نظر آماری معنی دار نبود. در این مطالعه اختلاف میانگین تعداد تخمک و نیز ضخامت اندمتر بین دو گروه کلومیفن و لتروزول معنی دار بودی لیکن رخداد حاملگی بین دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشتند. میانگین تعداد فولیکول های رسیده در گروه لتروزول 8/0±83/1و در گروه کلومیفن 13/1±28/27 عدد بود (001/0P=). میانگین ضخامت آندومتر18/1±7/8 در گروه لتروزول و در گروه کلومیفن 20/1±30/7 بود (001/0P=). تعداد 30 نفر 3/27درصد در گروه لتروزول و 20 نفر 2/18درصد در گروه کلومیفن تست مثبت بارداری داشتند (1/0P=).
در ضمن با اینکه احتمال حاملگی چند قلویی با توجه به تعداد کمتر فولیکول رسیده در گروه لترزول پایین تر بود لیکن رخداد حاملگی اختلاف معنی داری با گروه کلومیفن نداشت، لذا شاید لتروزول را به عنوان داروی موثر برای القای تخمک گذاری در بیماران PCOS پیشنهاد نمود.