ساختار افق در اشعار ناظم حکمت: دغدغه مکانمندی

ناظم حکمت، شاعر ترک و یکی از کسانی بود که تحت تاثیر مارکسیسم قرار داشتند، او 12 سال از عمرش را در زندان و نزدیک به 20 سال را در تبعید به سر برد. تجربه ای که برداشت او را از مکان به شدت تغیر داد و بر ساختار افق آثارش نیز تاثیر گذاشت. ساختار افق، چنان که کولو تبیین می کند، به مفهوم پدیدارشناسانه «در جهان بودن» نظر دارد و در اثر ادبی به دنبال تجربه زیسته نهاد یا سوژه است، نهاد به عنوان موجودی که همواره در مکانی قرار دارد و از آنجاست که دنیا را احضار می کند. این روش با این فرض آغاز به کار می کند که هر گفته ای بر اساس سه عنصر شکل یافته است: جهان، زبان و من. درباره ناظم حکمت و ساختار افق او، خواهیم دید چه طور گسست در دریافت زندانی از مکان در شعر او دیده می شود. این مقاله قصد دارد ردپای این گسست در ساختار افق را در بوطیقای زمان و مکان شعر حکمت بررسی کند. چگونه توصیف های او از مکان، او را از دیگر شاعران هم عصرش در ادبیاتی که به آن تعلق داشت، متمایز می کند؟ چگونه او این تمایلات جهان وطنی اش را با دغدغه مکانمندیش آشتی می دهد؟ چگونه یک شاعر ماده گرا با معنویت افق مواجه می شود؟ این ها سوالاتی است که این مقاله از طریق تحلیل ساختار افق شعر حکمت سعی در پاسخ دادن به آن ها دارد.