مروری بر بیومارکرهای بازدمی در بیماری های ریوی

حدود 3000 ترکیب مختلف در بازدم انسانی گزارش شده و تغییرات غلظت برخی از آنها به بیماری هایی ارتباط داده شده و امکان بکارگیری بیومارکرهای بازدمی در تشخیص و درمان مورد توجه مجامع علمی قرار گرفته است. این مطالعه (مشتمل بر 58 منبع) مروری بر بیومارکرهای بازدمی با تاکید بر مهم ترین آنها (نیتریک اکسید، هیدروژن پراکسید، آلدئیدها و هیدروکربن ها) می باشد. نیتریک اکسید در آسم، بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD)، تشخیص آسم اتوپیک، تشخیص افتراقی سرفه مزمن و ارزیابی پاسخ به درمان با کورتن استنشاقی مورد استفاده قرار می گیرد. هیدروژن پراکسید در آسم، سندرم دیسترس حاد تنفسی، فیبروز کیستیک، COPD و سرطان ریه افزایش نشان می دهد. آلدئید های بازدمی مارکری برای اندازه گیری درجه استرس اکسیداتیو می باشند. در COPD ارتباط معکوس مابین مالون دی آلدئید و حجم ثانیه اول بازدم (FEV1) وجود دارد. غلظت هیدروکربنهایی مانند بنزن، تولوئن در بیماری هایی مانند سرطان ریه، رد پیوند قلبی، آسم برونشی، آرتریت روماتوئید، انفارکتوس حاد میوکارد و شیزوفرنی افزایش نشان می دهد. پایش بیومارکرهای بازدمی، یک روش غیر تهاجمی با امکان تکرار اندازه گیری، ارزان، واجد قابلیت جابجایی و قابلیت انجام در کودکان را دارا می باشند. از این رو بررسی بازدم ریه موضوع مورد علاقه جدید در بیماری های ریوی می باشد و نیاز به انجام تحقیقات بیشتری برای تحلیل و شناسایی بیومارکرهای تنفسی می باشد.