ارتباط بین سلامت روان کودکان مبتلا به تالاسمی و مکانیسم های مدارای مادرانشان

بتا تالاسمی ماژور یک بیماری خونی مزمن است که تاثیرات نامطلوب روانشناختی بر بیماران و خانواده آن ها دارد. والدین، خصوصا مادران که عموما مراقبین اول هستند برای روبه رو شدن با استرس هایشان، از مکانیسم های مدارای متفاوتی بهره می گیرند که ممکن است سازگارانه یا ناسازگارانه باشند. هدف اصلی این مطالعه، ارزیابی ارتباط مکانیسم های مدارای مادران کودکان مبتلا به تالاسمی با سلامت روان فرزندانشان بود.
در این مطالعه توصیفی مقطعی، از بین بیماران مراجعه کننده به درمانگاه تالاسمی بیمارستان شفای اهواز حاضر به همکاری، 36 بیمار تالاسمی ماژور با دامنه سنی 16-12 سال و مادران آن ها(بدون محدودیت سنی) با روش نمونه گیری در دسترس، انتخاب شدند. آزمودنی ها با ابزارهای پرسشنامه دموگرافیک، پرسشنامه شیوه های مقابله ای(CSQ)(برای مادران) و آزمون SCL90-R (برای کودکان) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار 17 SPSS و آزمون های t و دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
2/91% از کودکان مبتلا به تالاسمی ماژور، از یک مشکل روانشناختی رنج می بردند. از بین مادران 55/80% آن ها، بیشتر از روش های مقابله ای سازگارانه استفاده می کردند. هم چنین یک رابطه همبستگی مثبت بین مکانیسم های مدارای ناسازگارانه مادران با مشکلات روانشناختی کودکان آن ها به دست آمد(033/0 p=)(356/0 r=).
برنامه ریزی آموزشی با هدف افزایش مهارت های مقابله ای مادران کودکان مبتلا به تالاسمی، می تواند در کاهش مشکلات روانشناختی این کودکان مفید باشد.