شیوع انواع تهاجم پذیری و بررسی فاکتورهای مرتبط با آن در جمعیتی از سگ های ایران

در این تحقیق شیوع انواع رفتارهای تهاجمی و بعضی از فاکتورهای خطر بر روی 434 سگ مراجعه کرده به دانشکده دامپزشکی دانشگاه شیراز (در طول سال 1389 تا 1390) بررسی گردید. بعد از گرفتن تاریخچه و معاینه هر سگ، پرسشنامه ای بر اساس تشخیص نوع تهاجم پذیری تکمیل می گردید. 3/25% سگ های مورد بررسی حداقل یک شخص یا حیوان را مورد گاز گرفتگی قرار داده بودند. شایع ترین موارد تهاجم پذیری به شرح زیر بود: ناشی از غالبیت (6/36%)، ناشی از ترس (9/20%)، ناشی از محافظت (9/20%)، بین گونه ای (8/7%)، ناشی از علل پزشکی (9/3%)، انحراف یافته (6/2%)، ناشی از درد (6/2%)، مادرانه (6/2%) و رفتار تهاجمی وحشیانه (شکارگرانه) (9/1%). سن، جنس و محل نگهداری (داخل یا خارج منزل) تاثیر معنی داری در بروز رفتارهای تهاجمی ناشی از غالبیت داشتند. سگ های نر (P<0.001) با سن بالای 2 سال (P=0.001) و شرایط نگهداری خارج از منزل(P=0.02) تهاجم پذیری ناشی از غالبیت را بیشتر نشان می دادند. بیشتر سگ های دارای رفتارهای تهاجمی فرمان های اولیه اطاعت پذیری را انجام نمی دادند و احتیاج به تربیت بیشتر داشتند. افزایش سطح اجتماعی کردن سگ ها و اطلاعات صاحبین آن ها در ارتباط با تربیت ممکن است در کاهش این مشکلات رفتاری در سگ های ایران موثر باشند.