نقدی بر مبانی نظری و عملی سیاست ضدتروریستی آمریکا

بدون تردید فهم مساله ی تروریسم به مثابه یک متن را نمی توان جدا از بافتار[1]، ساختار و نظامی که حاکم بر جهان است مورد مطالعه قرارداد. آن چه تنور فعالیت های تروریستی را تاکنون گرم نگه داشته، تبعیض های محسوس و معیارهای دوگانه (و بعضا چندگانه) در جامعه ی جهانی نسبت به برخی جوامع و فرهنگ ها است که این امر خود زمینه و بستری را برای پرورش و تکثیر –افقی و عمودی- عقده ها و عقیده های تاریخی تروریست ها و حتی انحراف افکار عمومی به سمت حمایت از اقدامات تروریستی فراهم می آورد. از این دیدگاه «تروریسم برایند انباشت عقده ها و عقیده های سرکوب شده تاریخی است». فرضیه ی اصلی و در واقع چارچوب نظری انتقادی این مقاله این است که پیروی محض از سیاست ماکیاولیستی که برای رسیدن به هدف، استفاده از هر ابزار و شیوه ای را (با تاکید بر میزان هزینه- فایده) تجویز می نماید، باعث تضاد و تعارض میان ارزش ها[2] و منافع[3] آمریکایی در سیاست های خاورمیانه ای و بین المللی به طور اعم و راهبرد مبارزه با تروریسم به طور اخص شده است. به عبارت دیگر، منطق نظام سرمایه داری (حاکمیت مطلق پول، سود و سرمایه)، گفتمان سیاست قدرت[4]، و اصل اصالت لذت[5] (بیشترین میزان لذت برای بیشترین افراد)، اولویت منافع بر ارزش های غربی و آمریکایی مثل آزادی، دموکراسی، حقوق بشر و... را اجتناب ناپذیر و قطعی نموده است. درست به همین دلیل است که شیوه ی کنونی مبارزه آمریکا با تروریسم پیش از آن که معطوف به شناخت و مقابله با علل و ریشه های واقعی تروریسم باشد، معطوف و متمرکز بر مبارزه - نظامی و غالبا یک جانبه گرایانه- با معلول تروریسم است.