اثر داروی فنوباربیتال بر پیدایش وابستگی به مورفین به روش ترجیح مکان شرطی در موش های سوری نر بالغ

مورفین به عنوان یک داروی اعتیادآور باعث فعالیت بیش از حد سیستم های دوپامینرژیک مغز و ایجاد وابستگی شدید در مصرف کنندگان می شود. با توجه به تداخل عمل نورون های دوپامینرژیک با نورون های گاباارژیک در مغز، این مطالعه با هدف بررسی اثر داروی ضداضطرابی فنوباربیتال که به عنوان آگونیست گابا عمل می نماید، بر روی ترجیح مکان شرطی (CPP) القاء شده با مورفین صورت گرفت.
این مطالعه بر روی 56 سر موش سوری نر بالغ با وزن تقریبی 35-30 گرم و سن حدودا 80 روزه انجام گردید که به گروه های کنترل، شاهد و 5 گروه تجربی تیمار با مورفین، تیمار با فنوباربیتال با دوز حداقل و حداکثر و تیمار با مورفین+فنوباربیتال با دوز حداقل و تیمار با مورفین+فنوباربیتال با دوز حداکثر تقسیم گردیدند. برای تشخیص ایجاد وابستگی از روش CPP استفاده شد. داده ها با کمک آزمون تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA) و با کمک نرم افزار SPSS-18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
نتایج نشان داد که بین گروه کنترل و شاهد اختلاف معنی داری در ترجیح مکان خاصی وجود ندارد، همچنین بین گروه کنترل با گروه تجربی تیمار با فنوباربیتال با دوز حداقل نیز اختلاف معنی داری در ترجیح مکان خاصی مشاهده نشد، اما بین گروه کنترل و گروه تیمار با فنوباربیتال با دوز حداکثر و بین گروه کنترل و تیمار با مورفین اختلاف معنی داری در ترجیح مکان دریافت دارو مشاهده گردید و بین گروه تیمار با فنوباربیتال با دوزهای حداقل و حداکثر+مورفین نسبت به گروه تیمار با مورفین به تنهایی کاهش غیر معناداری در ترجیح مکانی نشان داده شد.
به نظر می رسد که فنوباربیتال به عنوان آگونیست گیرنده های GABA از طریق تداخل عمل با مسیرهای دوپامینرژیک بر CPP القاء شده با مورفین تاثیر می گذارد.