تنیدگی شغلی و بهزیستی عاطفی: اثر واسطه ای هسته ارزشیابی های خود

هدف پژوهش حاضر تعیین اثر واسطه ای هسته ارزشیابی های خود در ارتباط بین عوامل تنیدگی زای شغلی (تعارض بین فردی، محدودیت های سازمانی، بار کمی کار) با فشار شغلی و بهزیستی عاطفی بود. برمبنای یک طرح همبستگی، 228 نفر (45 مرد، 183زن) از کارشناسان دانشگاه آزاد اسلامی اندازه های عوامل تنیدگی زای حرفه ای (MJS؛ اسپکتور و جکس، 1998) شامل مقیاس تعارض بین فردی در محیط کار، مقیاس محدودیت های سازمانی، سیاهه بار کمی کار و سیاهه نشانه های جسمانی، و همچنین مقیاس بهزیستی عاطفی مرتبط با شغل (JAWS؛ ون کتویک و دیگران، 2000) و مقیاس های هسته ارزشیابی های خود شامل مقیاس حرمت خود روزنبرگ (1965)، مقیاس خودکارآمدی تعمیم یافته (GSES؛ جاج و دیگران، 1998)، مقیاس نوروزگرایی سیاهه شخصیت آیزنک (آیزنک و آیزنک، 1968) و مقیاس درونی بودن، افراد قدرتمند و شانس (IPC؛ لوینسون، 1981) را تکمیل کردند. نتایج تحلیل مسیر نشان دادند تعارض بین فردی و محدودیت های سازمانی بر فشار شغلی به طور مثبت و محدودیت های سازمانی بر بهزیستی عاطفی به طور منفی تاثیر می گذارند. افزون بر آن، هسته ارزشیابی های خود در رابطه بینعوامل تنیدگی زای شغلی با فشار شغلی و بهزیستی عاطفی نقش واسطه ای معنادار دارد. بنابراین، می توان نتیجه گرفت ارزیابی عوامل تنیدگی زای شغلی و پیامدهای آن زیر نفوذ هسته ارزشیابی های خود قرار دارد.