نظریه ی مقاومت در روابط بین الملل؛ رویکرد ایرانی- اسلامی نفی سبیل و برخورد با سلطه

پیروزی انقلاب اسلامی در 22 بهمن سال 1357 و به دنبال آن تاسیس نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران به مثابه مولود و مولد ارزش های الهی انقلاب اسلامی برپایه ی نظریه ی مترقی ولایت فقیه به عنوان ناموس نظام اسلامی، در تاریخ 11 و 12 فروردین 1358 با رای 2/98% ملت، اعتبار و مشروعیت مکاتب فکری و اندیشه ای در غرب و مناسبات حاکم بر سیاست و روابط بین الملل را با تاکید بر اصل هستی شناختی «نفی سلطه گری و سلطه پذیری» (چه از نوع غربی و یا شرقی آن) به چالش کشید. از این منظر، انقلاب اسلامی که به دنبال بازنگری جدی و شالوده شکنی بنیادین در ساختار و قواعدبازی حاکم بر نظام بین الملل می باشد، هرگز نمی تواند و نباید با نظام سلطه که همواره به دنبال استعمار، استعباد، استثمار، استضعاف، استکبار، استحمار، استبداد، استخفاف و تحقیر سایر ملتهاست، همزیستی مسالمت آمیز راهبردی دائمی داشته باشد؛ در غیر این صورت، هویت و امنیت هستی شناختی آن مورد خدشه و تهدید جدی قرار خواهد گرفت. نظریه ی مقاومت به عنوان یک نظریه ی رهایی بخش در قالب پارادایم برخورد با سلطه و مبتنی بر قدرت روایت انقلاب اسلامی از متن اسلام ناب محمدی(ص) و با هدف غربزدگی زدایی از نظام بین الملل نظریه پردازی شده است. این مقاله که بیانگر روایت دیگری از متن سیاست و روابط بین الملل مبتنی بر تزویر و معیارهای دوگانه است، برای اولین بار ابتکار «جایزه ی سالانه ی صلح مقاومت» در قالب اولین نظریه ی کاملا بومی با رویکرد ایرانی-اسلامی را براساس اصول عزت، حکمت و مصلحت نظام اسلامی و «دکترین تعامل گرایی ضدنظام سلطه» مورد تایید و تاکید رهبر معظم انقلاب، اعلام می کند.