عشق، سوبژکتیویته و قدرت

هدف از مقاله ی حاضر بررسی رابطه ی عشق و قدرت و عمل آن در سطح سوژه است. بدین منظور نشان خواهیم داد که حقیقت عشق نه لزوما حقیقتی فراتاریخی و ذاتی بلکه حقیقتی گفتمانی است که در دل رژیم-های گفتمانی و در قالب استراتژی های گفتمانی صورت می بندد. بدین منظور به بررسی این مسئله می پردازیم که گفتمان عشق چگونه در پیوند با روان پزشکی و روانشناسی سوژه ی عاشقی را بر می سازد که می توانآن را «عاشق ماهر» دانست. این ایده مورد بررسی قرارمی گیرد که مازاد و امر مرموزی که حرکت عاشقانه برای فراچنگ آوردن آن صورت می گیرد نه مازادی اصیل و ذاتی و مرموز، بلکه چیزی است در سطح و حاصل گفتمان است. این مازاد و امر مرموزی که عشق حول آن شکل می گیرد، خود برساخته ی گفتمان است و گفتمان از طریق دانش علمی سعی در رمزگشایی این مازاد دارد. این مازاد اگرچه رازآلود و در عمق جلوه داده می شود اما در عمل در سطح است و حول آن گفتارهای فراوانی تولید علم و دانش می کنند. مهارت های درست عشق-ورزی در قالب دانشی علمی تولید و توزیع می شوند و بهنجارسازی عشق صورت می گیرد. همچنین چگونگی بهره گیری این گفتمان از عناصر گفتمان های عرفانی و فلسفی پیشین در عشق به امر مطلق و اسطوره ی زیبایی و عمل آن در سطح زندگی روزمره ی کنش گران در مقام سوژه هایی عاشق مورد بررسی قرار می گیرد.