اثر بذر شنبلیله و تمرین استقامتی شنا بر سطح گلوکز سرم و آنتی اکسیدان های بافت قلبی موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوسین

افزایش گلوکز و اکسیداسیون آن یکی از دلایل افزایش تولید رادیکال های آزاد و ایجاد استرس اکسیداتیو است. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرین استقامتی شنا و عصاره آبی بذر شنبلیله بر سطح گلوکز سرم و آنتی اکسیدان های بافت قلب موش های دیابتی شده با استرپتوزوسین (STZ) انجام شد.
در این مطالعه تجربی 50 سر موش صحرایی نر بالغ به صورت تصادفی در پنج گروه ده تایی کنترل دیابتی (DC)، کنترل سالم (دارونما، HC)، تمرین استقامتی شنا (S)، تمرین شنا توام با عصاره آبی بذر شنبلیله با دوز بالا (SF1) (1.74 g/kg/bw) و تمرین شنا توام با عصاره آبی بذر شنبلیله با دوز متوسط (SF2) (0.87 g/kg/bw) قرار گرفتند. در ابتدا دیابت در حیوانات گروه های دیابتیک، تمرین استقامتی، SF1 و SF2 با تزریق استرپتوزوسین به میزان 60 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن القاء شد. پس از شش هفته، سطح گلوکز سرم و فعالیت آنزیم های سوپراکسید دسموتاز، کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز بافت قلب موش های صحرایی اندازه گیری شد.
کاهش وزن بدن در همه گروه ها به غیر از گروه دارونما مشاهده شد (P<0.05). سطح گلوکز سرم به طور معنی داری در گروه های تمرین شنا توام با عصاره آبی بذر شنبلیله با دوز بالا و دارونما در مقایسه با گروه کنترل دیابتی کاهش نشان داد (P<0.05). افزایش معنی داری در میزان آنتی اکسیدان های بافت قلبی در گروه های تمرین شنا توام با عصاره آبی بذر شنبلیله با دوز بالا و متوسط، تمرین استقامتی شنا و دارونما در مقایسه با گروه کنترل دیابتی مشاهده شد (P<0.05). ترکیب تمرین استقامتی شنا و عصاره بذر شنبلیله سبب افزایش آنتی اکسیدان های بافت قلب و کاهش سطح گلوکز سرم می گردد.