خوانش لاکانی روانپریشی رمان بوف کور

آراء و نظریات ژاک لاکان در زمینه ناخودآگاه، دگرگونی شگرفی را در نقد ادبی پدید آورده است. وی با استفاده از مفهوم ضمیر ناخودآگاه فروید و زبان شناسیسوسور، به تبیین چارچوب نوینی از مفهوم ضمیر ناخودآگاه می پردازد. در این مقاله سعی بر آن است تا بر اساس نظریات لاکان ثابت شود راوی رمان بوف کور، سوژه ای روان پریش psychotic است که قادر به تطبیق خود با شرایط پیرامونی نیست و تحمل الزامات اجتماعی را ندارد. انزوای حاصل از جدایی از جمع، سرآغاز توهماتی است که راوی بیمار بوف کور در آن شرایط، خود را شایسته جهانی آرمانی می پندارد، او سوژه ای است در گستره نمادین که با مواجهه با فقدان و هجران، میل به دست یابی به امر واقع را دارد و همواره با جابه جایی فانتزی های گوناگون درصدد دست یابی به لذت پایان ناپذیر Jouissance است، بنابراین در آغاز به بیان اصطلاحات این نظریه پرداز هم چون گستره «خیالی»، گستره «نمادین» و سایر اصطلاحات و سپس با توجه به مفاهیم لاکانی به نقد راوی بوف کور می پردازیم.