برخی از پروتئین های فاز حاد، بیومارکرهای استرس اکسیداتیو و فعالیت های آنزیم های آنتی اکسیدان در میش های مبتلا به مسمومیت آبستنی

هدف این مطالعه ارزیابی آنزیم های آنتی اکسیدانی، بیومارکرهای استرس اکسیداتیو و سطوح پروتئین های فاز حاد برای مسمومیت آبستنی بالینی و تحت بالینی و تعیین تاثیر تشخیص زود هنگام بر موفقیت درمان است. بر اساس نتایج پارامترهای بالینی و بیوشیمیایی، برای 39 راس میش تعیین شد که 10 راس میش سالم بودند (گروه کنترل)، 13 راس میش مسمومیت آبستنی تحت بالینی داشتند (گروه تحت بالینی) و 16 راس میش مسمومیت آبستنی بالینی داشتند (گروه بالینی). سطح گلوکز و فعالیت GSH-Px، SOD و CAT در گروه بالینی به لحاظ آماری کمتر از سایر گروه ها یافت شدند (P<0.05)، همچنان که برای BHBA، کورتیزول، MDA، SAA و Hp بیشتر از سایر گروه ها یافت شدند (P<0.05). در گروه تحت بالینی BHBA، SAA و Hp از لحاظ آماری بیشتر از گروه کنترل بودند (P<0.05). به طور قطعی، پارامترهای استرس اکسیداتیو، فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان و پروتئین های فاز حاد (AAPs) می توانند برای تشخیص مسمومیت آبستی در میش های آبستن مورد استفاده قرار گیرد.