بررسی تاثیر تدریس به شیوه حل مساله (PBL) بر آمادگی یادگیری خود راهبر دانشجویان دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی کرمان

تغییرات سریع در پزشکی و دندانپزشکی و تولید فزاینده دانش و پیشرفت تکنولوژی سبب گردیده عمر دانش و اطلاعات پزشکی کوتاه باشد. لذا جهت چیره شدن بر این شرایط به جای انتقال مجموعه ای اطلاعات به دانشجویان، باید آن ها را تبدیل به فراگیرانی مادام العمر نمود. لذا این مطالعه باهدف تعیین تاثیر تدریس به شیوه حل مسئله بر آمادگی خود راهبری دانشجویان دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی کرمان طراحی و اجرا گردید.
روش پژوهش: این مطالعه نیمه تجربی بر روی 44 دانشجوی رشته دندانپزشکی انجام گرفت. داده ها با استفاده از پرسشنامه امادگی برای خود راهبری در یادگیری (Gugliemino) در دوگروه مداخله (تدریس به شیوه حل مسئله) و مقایسه (تدریس به شیوه متداول)، قبل و بعد از تدریس گرداوری شد. این پرسشنامه شامل 58 گویه است و دارای ضریب آلفای کرونباخ 0/94 است (16). داده ها پس از جمع آوری به وسیله نرم افزار SPSS و به وسیله جداول توزیع فراوانی، درصد و شاخص های مرکزی نمایش داده شد. برای دستیابی به اهداف این مطالعه و فرضیات آن، علاوه بر نمایش توزیع فراوانی و... داده ها با استفاده از آزمون های آماری ناپارامتری من ویتنی وویلکاکسون مورد تجزیه وتحلیل قرارگرفت و 0/05>p به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.
نتایج نشان داد، بین آمادگی خودراهبری، قبل و بعد از تدریس به شیوه حل مسئله و بین تغییرات نمره آمادگی خودراهبری در دو گروه مداخله و مقایسه اختلاف آماری معنی داری وجود داشت (0/05>p). بین تغییرات نمره آمادگی خودراهبری و عوامل دموگرافیک در گروه های مداخله و مقایسه اختلاف آماری معنی داری مشاهده نشد (0/05نتیجه گیری