حقوق بشر در بستر گفت و گوهای میان فرهنگی: نسبی گرایی فرهنگی و سازوکار امر عقلایی

پیدایش امواج چندفرهنگی گرایی در دهه های اخیر، این پرسش را به میان آورده که با اذعان به گوناگونی فرهنگی در میان جوامع مختلف، آیا هنوز هم می توان صرف نظر از تفاوت های فرهنگی عمیقی که میان آنان وجود دارد، از مفاد اعلامیه ی حقوق بشر به مثابه ی حقوقی برای همه ی انسان ها به عنوان اصول عام و جهان شمول نام برد یا خیر؟ در صورتی که تفاوت های فرهنگی بین انسان ها نشانگر تفاوت موجود میان هویت های بشری باشد، اعلامیه ی حقوق بشر تا چه اندازه و بر چه مبنایی برای کسانی که در صدد حفظ هویت خود در مقابل فشارهای یکسان سازانه ی جهانی شدن فرهنگ هستند، لازم الاتباع است؟ در این نوشتار با استفاده از مفهوم گفتگویی هویت چارلز تیلور، و تمایز جان رالز میان امر عقلانی و امر عقلایی، و بحث مایکل والزر درباره ی اخلاق نحیف و اخلاق فربه، نشان داده خواهد شد که در عین حال که نمی توان تاثیر ویژگی های فرهنگی هویت های مختلف را در تبیین و تعلیل حقوق بشر نادیده گرفت، اصول عام و جهان شمولی وجود دارد که پدید آورنده ی حقوقی هستند که در مورد همه ی انسان ها، صرف نظر از هویت فرهنگی خاص شان، صدق می کند.