ورزش و اختلالات عملکرد جنسی در زنان یائسه ایرانی

عملکرد جنسی می تواند تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار گیرد. هدف از مطالعه، بررسی همبستگی ورزش و عملکرد جنسی در زنان یائسه می باشد.

بررسی حاضر یک مطالعه توصیفی – تحلیلی مبتنی بر جامعه می باشد که بر روی 405 زن یائسه 40 تا 65 ساله انجام گرفت. نمونه گیری به صورت تصادفی چندمرحله ای طبقاتی بود. داده ها از طریق مصاحبه و با استفاده از پرسشنامه FSFI و یک پرسشنامه محقق ساخته بدست آمد و با بکارگیری آزمون های توصیفی و تحلیلی مانند مدل رگرسیون خطی چندگانه و رگرسیون لجستیک تحلیل شد.

شایعترین نوع ورزش، پیاده روی (8/79%) بود. 61% از زنان یائسه دارای اختلال عملکرد جنسی بودند. نمره حیطه درد در افرادی که ورزش می کردند، به طور معنی داری کمتر (نامطلوب تر) بود (013/0= p). نمره کلی FSFI و نمرات حیطه های لغزنده سازی و درد در گروهی که سایر ورزش ها به جز پیاده روی را انجام می دادند، نسبت به گروهی که ورزش نمی کردند و یا فقط پیاده روی می کردند، به طور معنی داری کمتر بود. دفعات ورزش در هفته با نمره حیطه لغزنده سازی (014/0=، p 18/0= r) و ارگاسم (045/0=، p 15/0= r) همبستگی معنی دار مثبت داشت. اما در بررسی عوامل پیشگویی کننده نمره کلی FSFI و نمر ات حیطه ها، نتایج رگرسیون چندگانه معنی دار نبود. رگرسیون لجستیک نشان داد با افزایش یکبار به تعداد دفعات ورزش در هفته، شانس کاهش تمایلات جنسی 2/80 % کم می شود.

به نظر می رسد در زنان یائسه تحت مطالعه، انجام ورزش می تواند راهی برای جبران مشکلات کاهش روابط و تمایلات جنسی و نارضایتی های ناشی از آن باشد. آنچه که می تواند در بهبود عملکرد جنسی زنان یائسه اثرات مثبتی داشته باشد، انجام ورزش به تعداد هفتگی بیشتر است.