بررسی ابعاد توسل به دعا در بیماران سرطانی

سرطان و رنج ناشی از آن یکی از هولناک ترین تجارب بشری است. مواجه شدن با این بیماری می تواند باعث بحران های حاد و شدید در سلامت فرد شود. اعتقادات مذهبی در زمان بیماری نسبت به هر زمان دیگری برای شخص اهمیت بیشتری پیدا می کند. در میان منابع مذهبی و معنوی بیشترین منبعی که مورد استفاده قرار می گیرد دعا است. دعا محکم ترین و بالاترین حلال مشکلات است و با قدرت دعا می توان انرژی معنوی را آزاد ساخت. مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان توسل به دعا در بیماران سرطانی مراجعه کننده به مرکز غذا و داروی دانشگاه علوم پزشکی گلستان در سال 1392انجام گرفت.
این مطالعه توصیفی- همبستگی بر روی 96 بیمار با تشخیص سرطان که تحت درمان با داروهای آگونیست مراجعه کننده به مرکز غذا و داروی دانشگاه علوم پزشکی گلستان به روش سرشماری از بین تمامی افراد واجد شرایط پژوهش در سال 1392 انجام گرفت. اطلاعات توسط پرسشنامه های مشخصات دموگرافیک و پرسشنامه توسل به دعا که توسط (Poloma & Pendelton) تهیه و توسط (Meraviglia) مورد تجدید نظر قرار گرفته بود جمع آوری و توسط نرم افزار آماری 16spss به کمک آمار توصیفی (فراوانی، میانگین، انحراف معیار) و آمار استنباطی (آزمون آنالیز واریانس) تجزیه تحلیل شد.
نتایج پژوهش نشان داد میانگین توسل به دعا در بعد تناوب دعا با میانگین و انحراف معیار(7/ 21 + 7/ 91)، در بعد تجربه قبلی دعا با میانگین و انحراف معیار (8/ 9 + 6 / 45) و در بعد نگرش به دعا با میانگین و انحراف معیار (8 + 9/ 33) بالاتر از میانگین بود. آزمون آماری بین ابعاد دعا اختلاف معنی داری را نشان داد. به طوری که تناوب دعا با تجربه قبلی دعا (01/ 0> p)، بین تناوب دعا به نگرش قبلی به دعا (005/ 0> p)، در بعد تجارب قبلی دعا با نگرش قبلی به دعا (01/ 0> p) ارتباط معنی داری را نشان داد. ولی نتایج آزمون رگرسیون خطی چندگانه بین هیچ یک از ابعاد دعا با مشخصات دموگرافیک ارتباط معنی داری را نشان نداد.
با توجه به نتایج، درمان های مکمل نظیر توسل به دعا می تواند پایگاه محکمی برای زندگی و تحمل مشکلات و عوارض بیماری و درمانی در بیماران سرطانی محسوب شود. لذا پرستاران به عنوان مهمترین عضوکادر درمانی، با شناسایی ابعاد روحی در بیماران سرطانی می توانند به ادامه روند درمانی و بهبود کیفیت مراقبت آنها کمک نمایند.