بررسی نقش تجربه خشونت کودکی در سلامت روان افراد 18 ساله و بالاتر شهر تهران

تجربه خشونت در کودکی، اثرات مخرب روانی گسترده ای در بزرگسالی تا مرگ را شامل می شود. هدف مطالعه حاضر، تعیین نقش تجربه خشونت کودکی در سلامت روان افراد 18 ساله و بالاتر شهر تهران است.
پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی و مقطعی بود. جامعه آماری، تمام افراد بالای 18 سال ساکن مناطق 22گانه شهر تهران را شامل می شد. حجم نمونه 550 نفری با استفاده از نمونه گیری خوشه ایانتخاب گردید. ابزار گردآوری پرسشنامه، پرسشنامه تجربه خشونت کودکی (سازمان جهانی بهداشت 2011) و پرسشنامه سلامت عمومی (گلدبرگ و هیلیر 1979) بود. داده ها با استفاده از آزمون های t برای نمونه های مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و رگرسیون لجستیک تک متغیره و چند متغیره در SPSS آنالیز شد.
بین متغیرهای جنس، سن، محل تولد، وضعیت تاهل، تحصیلات، شغل، درآمد، سابقه بیماری روانی در خانواده، سابقه بیماری روانی فرد، سابقه اعتیاد در خانواده و سابقه مصرف الکل در خانواده با تجربه خشونت کودکی رابطه معنادار آماری مشاهده شد (05/ 0>p).
5/ 24% افراد، مشکوک به اختلالات روانی و 6% دارای تجربه خشونت کودکی زیاد بودند. تجربه خشونت کودکی در حیطه های سه گانه عدم حمایت والدین، خشونت خانگی و خشونت اجتماعی بر سلامت روان افراد موثر بودند (05/ 0>p). مهم ترین متغیرهای موثر بر سلامت روان عبارت بودند از: تجربه خشونت کودکی، سابقه اعتیاد خانواده، سابقه مصرف الکل خانواده و منطقه محل سکونت (05/ 0>p).
تدوین و اتخاذ راهکارها و تدابیر در سطح خانه و خانواده، مدارس و محیط های آموزشی، جامعه محلی و ملی به کاهش تجربه خشونت کودکی و پیامدهای روانی آن در بزرگسالی منجر خواهد گردید.