طراحی الگوی سیاست پژوهی در نظام آموزش عالی ایران

واگرایی میان دانش پژوهشی و تصمیم گیری یا سیاستگذاری و اجرای آنها در زمینه های مختلف کنش اجتماعی از جمله مسائل اصلی سیاست عمومی است که از یک سو، مباحث گسترده ای را برانگیخته و از سوی دیگر، این واگرایی علاوه بر ایجاد شکاف میان کنشگران اجتماعات گوناگون، موجب گسست عرصه عمل و دانش بشری شده است. اگر چه می توان شاهد این گسست و واگرایی در عرصه جامعه جهانی بود، اما فاصله ها در کشورهای در حال توسعه به مراتب ژرف تر است. از این رو، در این پژوهش تلاش شده است تا ضمن بررسی وضعیت سیاست پژوهی در کشور ایران، برای ایجاد و توسعه نهادی که به تعبیری لایه گمشده نظام تصمیم گیری در کشور است، الگوهایی طراحی شود. روش پژوهش مطالعات اسنادی و کتابخانه ای در دو قلمرو ادبیات مربوط به سیاست عمومی و به ویژه سیاست پژوهی و تحلیل وضعیت تولید دانش پژوهشی در کشور ایران و نیز موردکاوی تجربه هایی بود که در واقع، نوعی بهینه کاوی به شمار می رود. روایی، یافته های نظری و سناریوهای پیشنهادی با استفاده از فن گروه های کانونی به تایید کارشناسان چیره دست دو حوزه شناختی سیاست عمومی و آموزش عالی رسید. بر پایه تحلیل وضعیت موجود سیاست پژوهی در کشور ایران، ادبیات نظری و زیست تجربه های جهانی دو الگو برای ایجاد و راه اندازی موسسه ملی سیاست پژوهی آموزش عالی ارائه و نقاط ضعف و قوت آنها نیز برشمرده شد. در این الگوها بیشتر بر فرایندهای همکنشی این نهاد از یک سو، با نهادهای تولید و ترویج دانش در دو عرصه داخلی و بین المللی و از سوی دیگر، با کاربران اصلی دانش پژوهشی به مثابه یکی از اصلی ترین کاربران تولیدات مرکز ملی سیاست پژوهی پافشاری شده است.