ارتباط عملکرد حسی و حرکتی در اندام فوقانی همی پلژیک در بیماران سکته مغزی مزمن

نقایص حسی از عوارض شایع سکته های مغزی هستند. این نقایص سبب کاهش کیفیت حرکات اندام فوقانی، ضعف در انجام حرکات مهارتی و ضعف در دستکاری حرکتی ظریف اشیا می شوند. علی رغم این واقعیت که توانایی انجام حرکات مهارتی و بنابراین عملکرد مستقل وابستگی نزدیکی به توانایی درک و افتراق دروندادهای حسی مختلف دارد و علی رغم اینکه از پتانسیل کامل حرکتی در اندام های دچار نقایص حسی استفاده نمی شود، این نقایص در بیماران سکته مغزی بندرت مورد ارزیابی و مداخله قرار می گیرند. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط عملکرد حسی با عملکرد حرکتی در اندام فوقانی پارتیک در بیماران سکته مغزی مزمن می باشد.

در این مطالعه توصیفی-تحلیلی 27 بیمار سکته مغزی به روش نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه گردیدند. عملکرد حسی اندام فوقانی بیماران با استفاده از آزمون های حسی فوگل مایر و آزمون استرگنوزیس مورد ارزیابی قرار گرفت و برای ارزیابی عملکرد حرکتی اندام فوقانی نیز از بخش حرکتی آزمون فوگل مایر استفاده شد.

بین عملکرد حرکتی اندام فوقانی بیماران و عملکرد حسی ارزیابی شده با آزمون استرگنوزیس ارتباط معناداری یافت شد (002/0P=) اما بین عملکرد حرکتی آنان و نتایج ارزیابی حسی صورت گرفته با آزمون حسی فوگل مایر (حس سطحی و عمقی) ارتباط معناداری مشاهده نشد.

با توجه به معنادار بودن ارتباط عملکرد حسی بیماران در آزمون استرگنوزیس با آزمون حرکتی فوگل مایر لازم است نقایص حسی در توانبخشی بیماران سکته مغزی بیشتر مورد توجه قرار گیرند.