نقش ابعاد نابهنجار شخصیت در پیش بینی ویژگی های شخصیت خودشیفته

تغییرات پیشنهادی مربوط به اختلالات شخصیت در DSM-5 اهمیت توجه به خودشیفتگی را افزایش داده است. هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش ابعاد نابهنجار شخصیت در پیش بینی شخصیت خودشیفته در بین دانشجویان بود. بدین منظور، طی یک پژوهش توصیفی از نوع همبستگی، 300 دانشجوی کارشناسی به صورت تصادفی خوشه ایانتخاب و از نظر شخصیت خودشیفته و ابعاد نابهنجار شخصیت مورد آزمون قرارگرفتند. نتایج آزمون ضریب همبستگی پیرسون نشان داد بین اغلب مولفه های خودشیفتگی(اقتدار، خودنمایی، برتری جویی، بهره کشی، خودبینی، محق بودن) و نمره ی کل خودشیفتگی با ابعاد نابهنجار شخصیت همبستگی معناداری وجود دارد اما، خودبسندگی با ابعاد نابهنجار شخصیت رابطه ی معناداری نشان نداد. نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که به جز خودبسندگی که هیچ یک از ابعاد شخصیت پیش بین آن نبودند، ابعاد نابهنجار شخصیت مختلف به صورت معناداری مولفه های خودشیفتگی را پیش بینی می کنند که در این میان به ویژه عاطفه ی منفی، روان پریش خویی و مخالفت ورزی نقش بیشتری داشتند، هرچند فقط مخالفت ورزی نمره ی کل خودشیفتگی را به صورت بهتری پیش بینی می کرد. به نظر می رسد نیمرخ ارایه شده در DSM-5 جهت تشخیص اختلال شخصیت خودشیفته که فقط مخالفت ورزی را در تشخیص این اختلال ملاک قرار داده است، بیشتر خودشیفتگی نوع بزرگ منش را شامل می شود درحالی که دیگر ابعاد نابهنجار شخصیت از جمله عاطفه ی منفی و روان پریش خویی نیز در این اختلال نقش دارند.