ساخت و ارزیابی خواص ضد مس درون سلولی نانوکونژوگه D-پنی سیل آمین - دندریمر در سلول های مدل ویلسون (HepG2)

بیماری ویلسون یک بیماری ارثی متابولیسم مس است و با رسوب بیش از حد مس در کبد و مغز مشخص می شود. D- پنی سیل آمین یکی از معروف ترین شلاتورهای مورد استفاده در درمان بیماری ویلسون است؛ اما نقص اصلی این دارو ناتوانی آن در ورود به فضای درون سلولی است. این مطالعه به منظور ساخت و ارزیابی خواص ضد مس درون سلولی نانوکونژوگه D-پنی سیل آمین – دندریمر در سلول های مدل ویلسون (HepG2) انجام شد.
در این مطالعه توصیفی تحلیلی دوزهای مختلفی از داروهای دندریمر، D-پنی سیل آمین و نانوکونژوگه D-پنی سیل آمین-دندریمر به سلول های مدل ویلسون تزریق شد. سپس میزان غلظت مس درون سلولی هر یک از گروه های سلولی دریافت کننده دارو به طور جداگانه با دستگاه جذب اتمی بررسی و به روش مقایسه ای ارزیابی گردید. غلظت مس درون سلولی با استفاده از نرم افزار Pharm و براساس معادله خطی محاسبه شد. سمیت نانوکونژوگه D-پنی سیل آمین-دندریمر با روش MTT Assay سنجیده شد.
گروه های سلولی دریافت کننده داروی نانوکونژوگه D-پنی سیل آمین-دندریمر بیشترین کاهش غلظت مس درون سلولی (18 ppm) را در مقایسه با گروه کنترل نشان دادند (P<0.05). غلظت مس درون سلولی 46.61 تعیین شد. دوز به کار رفته برای داروی نانوکونژوگه D-پنی سیل آمین-دندریمر سمیتی از خود نشان نداد و اثری بر سلول های زنده نداشت.
نانوکونژوگه کردن D-پنی سیل آمین به وسیله دندریمر می تواند سبب کاهش مس درون سلولی گردد.