بررسی بیماران مبتلا به رتراکسیون پرده تمپان در 400 بیمار مبتلا به عفونت مزمن گوش میانی

شیوع رتراکسوین پرده در بیماران مبتلا به اوتیت میانی مزمن که تحت عمل تمپانوماستوئیدکتومی قرار می گیرند، نسبتا زیاد است. تشخیص و درمان این بیماران، یکی از مشکلات بزرگ گوش، حلق و بینی است؛ این بیماری عامل اصلی انسداد طولانی مدت شیپور استاش است که تحقیق و بررسی بیشتری را می طلبد. هدف از این مطالعه، شناخت و درمان این بیماران و جلوگیری از رتراکسیون بعدی بود.
400 بیمار تمپانوماستوئیدکتومی شده در بخش گوش، حلق و بینی بیمارستان امام خمینی (ره) مورد بررسی قرار گرفتند که از این تعداد، 40 بیمار دچار رتراکسیون تمپان بودند. همه بیماران قبل از عمل با اتوسکوپ و میکروسکوپ معاینه شدند؛ در 19بیمار قعر پاکت قابل مشاهده بود و کاهش هدایتی شنوایی حدود 45-35 دسی بل بود. در 21 بیمار باقیمانده، عمق رتراکسیون در معاینه با اتوسکوپ و میکروسکوپ مشاهده نشد و در حین عمل دیده شد که پاکت به آتیک، آنتر و گوش میانی گسترش یافته است؛ کاهش شنوایی در این موارد 60-45 دسی بل بود. همگی بیماران اودیومتری و تمپانومتری شده بودند؛ تمپانومتری از نوع B گزارش شده بود، اما در اودیومتری کاهش شنوایی در حد 60-35 دسی بل وجود داشت.
از 40 بیمار عمل شده، 28 نفر که دچار خوردگی استخوانچه ای بودند، در دو مرحله عمل شدند. در مرحله اول، رفع کامل پاتولوژی صورت گرفت و در مرحله بعدی، بازسازی استخوانچه انجام شد. در 12 بیمار کلستئاتوم فقط در قسمت خلفی فوقانی وجود داشت. اما خوردگی استخوانچه ای وجود نداشت. برای تمپانوپلاستی از فاسیای تمپورال استفاده شد. متاسفانه در همه این 40 بیمار، بدکاری شیپور استاش تا حدودی وجود داشت، اما در 8 نفر مجددا رتراکسیون پاکت پیشرفت کرد؛ در این بیماران از گرافت پری کوندریومی غضروف تراگوس استفاده شد و بعد از عمل دوم، در پیگیری 18 ماهه رتراکسیون پاکت پیشرفت کرد؛ در این بیماران از گرافت پری کوندریومی غضروف تراگوس استفاده شد و بعد از عمل دوم، در پیگیری 18 ماهه رتراکسیون مشاهده نگردید.
انسداد طولانی مدت شیپور استاش، عامل اصلی رتراکسیون پرده تمپان در قسمت خلفی - فوقانی است؛ در چنین مواردی، باید گوش میانی به طور دقیق معاینه شود و پاتولوژی موجود در گوش میانی تمیز و عملکرد شیپور استاش به حال طبیعی برگردانده شود.