مقایسه اثرات داروی لاموتریژین و لویتراستام و داروهای لاموتریژین و الپروات سدیم در بیماران مبتلا به اپی لپسی

تشنج یک اختلال در عملکرد فیزیولوژیک نورون های کورتیکال مغز است که اغلب مزمن بوده و نیاز به درمان طولانی دارد. هر چه داروی انتخابی در درمان تشنج موثرتر بوده وعوارض کمتری داشته باشد، مفیدتر است. بنابراین در این مطالعه سعی شده که مقایسه اثر داروی لوتیراستام با داروی والپروات سدیم به صورت اضافه درمانی در کنترل تشنجات در بیماران صرعی پرداخته شود.
در این مطالعه کوهرت ( هم گروهی) 200 بیمار 14 تا 75 ساله مبتلا به تشنج مقاوم به درمان، از نوع پارشیل و ژنرالیزه وارد طرح شدند. به درمان 100 نفر از بیماران داروی والپروات و 100 نفر دیگر داروی لووتیراستام اضافه گردید و 6 هفته برای رسیدن به سطح خونی مناسب برای داروی دوم در نظر گرفته شد و در 6 هفته بعد بیماران از نظر علائم کلینیکی و EEG و آنزیم های کبدی و CBC بررسی شده و سپس با شرایط قبل از درمان مقایسه گردیدند. اطلاعات با نزف افزار SPSS و آزمون های کای اسکوئر و تی مستقل تجزیه و تحلیل شد.
اضافه درمانی با داروهای والپروات و لووتیراستام هر دو سبب کاهش در فرکانس و زمان تشنجات شدند. عوارض جانبی در مصرف لووتیراستام، عوارض متعارف و معمول ( مثل: گیجی ، بی خوابی و خواب آلودگی) بوده که اغلب گذرا بودند و عوارض والپروات به غیر از عوارض متعارف شامل: هیپرسنسیویتی ریزش موها ، ترمور، افزایش وزن بود. همچنین مطالعه آزمایشگاهی در طول دوره بررسی تغییرات آنزیمی کبدی را در 4 مورد در گروه والپروات نشان داد و در مورد لووتیراستام تغییرات آنزیمی قابل ذکری مشاهده نشد.
این مطالعه نشان داد که داروی لووتیراستام و داروی والپروات هر دو در کاهش تشنجات مقاوم به منوتراپی با لاموتریژین موثر بوده وسبب کاهش فرکانس و زمان تشنج شده و سبب بهبود وضعیت زندگی افراد می گردند و با عنایت به عوارض بسیار کم و گذرای لووتیراستام شاید بتوان آن را جایگزین والپروات در موارد اضافه درمانی دانست.