غلظت پلاسمایی پلاسمینوژن، فیبرینوژن و پلاسمین در بیماران عروق کرونر قلبی غیردیابتی و سیگاری

بیماری عروق کرونر قلب (CAD) یکی از علتهای اساسی و مهم مرگ و میر انسانها در جهان است که مشخصه آن فعال شدن و تجمع پلاکت ها، ترومبوز و سکته قلبی می باشد. طی سالهای اخیر مطالعات فراوانی بر عوامل خطر بیماری های قلبی عروقی صورت گرفته است که از میان آنها فیبرینوژن، لیپوپروتئین a و هموسیستئین بعنوان عوامل خطر جدید در این بیماری معرفی شده اند. هدف از مطالعه حاضر اندازه گیری سطح پلاسمایی پلاسمینوژن، فیبرینوژن و پلاسمین بعنوان مارکرهای هموستاتیک در بیماران عروق کرونر قلبی غیر دیابتی و سیگاری می باشد تا با اندازه گیری این پارامترهای مهم هموستاتیک و بررسی ارتباط آنها با بیماری مورد نظر بتوان کمک موثری در تشخیص افراد مستعد و جلوگیری از پیشرفت این بیماری بعمل آورد.

در این مطالعه 120 نفر شامل 60 نفر بعنوان گروه بیمار که تحت آنژیوگرافی قرار گرفته اند و 60 نفر از دهنده های بانک خون که فاقد سابقه بیماری قلبی عروقی بوده و بیماری کبدی و سرطانی نداشته باشند بعنوان گروه شاهد انتخاب شدند. سطوح پلاسمایی پلاسمینوژن و پلاسمین به روش الایزا با کیت شرکت بیواسی تکنولوژی اندازه گیری شد. سطح پلاسمایی فیبرینوژن نیز به روش انعقادی با کیت شرکت مهسا یاران اندازه گیری گردید.

سطوح پلاسمایی پلاسمینوژن و پلاسمین (PAP) در گروه بیمار بطور معنی داری کمتر از گروه شاهد مشاهده گردید. علاوه بر این سطح پلاسمایی فیبرینوژن در گروه بیمار در مقایسه با گروه شاهد بطور معنی داری افزایش یافته بود.

سطح بالای پلاسمایی فیبرینوژن در آترواسکلروز مشارکت می کند و منجر به بیماری قلبی عروقی می گردد. این یافته ها نشان می دهد که سطح پلاسمایی فیبرینوژن می تواند یک مارکر برای تشخیص و کنترل در بیماران CAD مفید باشد. احتمالا کمبود پلاسمینوژن و پلاسمین در پیشرفت بیماریCAD و تشکیل ترومبوز و فیبرینولیز معیوب مشارکت می نماید.