نتایج بالینی دراز مدت جراحی های ارتوپدی اندام تحتانی در فلج مغزی اسپاستیک

فلج مغزی (Cerebral Palsy) یکی از شایعترین عوامل ناتوانی در کودکان کشورهای در حال توسعه می باشد. در نوع اسپاستیک جراحی های ارتوپدی نقش اساسی را در درمان دفورمیتی های شایع در اندام های فوقانی و تحتانی دارد. در اندام های تحتانی درگیری عضلات مختلف سبب ناهنجاری های اسکلتی و وضعیتی در مفاصل هیپ، زانو و مچ پا می شود که الگوی ایستادن بیمار و راه رفتن آنها را تحت تاثیر قرار می دهد. تناقضات بسیاری در مورد نتایج روش های جراحی ارتوپدیک انجام شده در اندام های تحتانی بیماران دارای فلج مغزی وجود دارد. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمانی جراحی های ارتوپدی بافت نرم بر عملکرد بیماران فلج مغزی اسپاستیک است.

در یک مطالعه توصیفی – تحلیلی 100 بیمار فلج مغزی اسپاستیک که تحت جراحی اندام های تحتانی قرار گرفته اند بررسی شده است. توانایی عملکردی، ایستادن و الگوی راه رفتن و دامنه حرکات مفصل مچ پا بررسی شده است.

در این مطالعه 100 بیمار با میانگین سنی 4±5/8 سال شامل 68 پسر و 32 دختر با فلج مغزی اسپاستیک بررسی شدند. عدم توانایی ایستادن مستقل در 29% و توانایی راه رفتن مستقل در 71% در قبل از عمل بوده است که در بعد از عمل 5% و 95% شده بود. میزان راه رفتن اکینوس بعد از عمل 13%، ایجاد دفورمیتی کالکانئال 17% بوده است. عود کلی بعد از دو سال 29% و میزان اصلاح بیش از حد 8% بوده است. از نظر توانایی عملکردی بیماران بین قبل و بعد از عمل تفاوت آماری معنی داری وجود نداشته است.

بر اساس یافته های مطالعه درمان جراحی بافت نرم برای اختلال راه رفتن و ایستادن بیماران فلج مفزی اسپاستیک موفق است. دفورمیتی کالکانئال از مهمترین عوارض دراز مدت جراحی می باشد. میزان عود اکینوس با این درمان ها کم می باشد و در کوتاه مدت با عارضه ای همراه نیست.