رابطه فرهنگ سیاسی و امنیت در شاهنامه

فرهنگ سیاسی، به معنای جهت‌گیری ذهنی ملت ها، گروه‌های اجتماعی یا افراد به مقوله سیاست، یکی از مهم‌ترین مسیله‌های دنیای امروز و شناخت آن، یکی از نیازهای مهم و اساسی، برای تکامل رفتار مردم یک جامعه نسبت به‌نظام سیاسی و تامین امنیت جامعه قلمداد می گردد. کندوکاوها پیرامون فرهنگ سیاسی، جزیی از اندیشه‌ورزی سیاسی یک ملت است که تاثیری مستقیم بر امنیت ملی آنان دارد. ازآنجاکه ادبیات هر ملت، آیینه تمام نمای اوضاع‌واحوال فرهنگی، اجتماعی و سیاسی آن ملت، در اعصار مختلف، یکی از منابع دست اول به‌شمار می‌رود، این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی بر آن است تا رابطه فرهنگ سیاسی و امنیت را در شاهنامه بکاود؛ ازاین‌رو، این پژوهش، با محوریت دیدگاه «‌آلموند و وربا» (فرهنگ سیاسی محدود، پیرو و مشارکتی) با این پرسش ‎آغاز می‌شود که آیا فرهنگ سیاسی‌ای که در شاهنامه مطرح‌شده، توانایی تامین و تقویت نیازهای جامعه امروز ایرانی را در حوزه شناخت فرهنگ سیاسی و تقویت امنیت ملی دارد و این‌که کدام نوع از تقسیم‎ بندی آلموند و وربا در شاهنامه بازتاب یافته است. سپس فرضیه‌های پژوهش تدوین گردید. داده‌های پژوهش با روش کتابخانه‌ای جمع‌آوری و سپس، با روش تجزیه‌وتحلیل کیفی (استدلال استقرایی) تحلیل ‌شده‌اند.یافته ‎های این پژوهش نشان می‌دهد که هرچند در شاهنامه فرهنگ سیاسی محدود نیز مطرح‌شده؛ ولی بیشتر تلفیقی از «فرهنگسیاسی پیرو و مشارکتی» وجود دارد که بر بن‏‎مایه‌هایی همچون دین‌ورزی، دادگری، خردمندی و فره ایزدی استوار است. این نوع فرهنگ سیاسی امنیت جامعه را نیز تضمین می‌کند؛ ازاین‌رو، فرهنگ سیاسی مطرح در شاهنامه، توانایی تبیین و تقویت نیازهای امنیتی جامعه امروز ایرانی رادارد.