رابطه برخی از متغیرهای آنتروپومتریکی و فیزیولوژیکی بر مهارت دریبل زدن و چابکی بازیکنان هندبال نخبه پسر نوجوان

اگر چه که هندبال به صورت یک کل مطرح است اما هر یک از شاخص های آن با توجه به ماهیت این ورزش و محیطی که بازی در آن انجام می گیرد دارای نیازهای آنتروپومتریکی و فیزیولوژیکی خاص خود است. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه برخی از متغیرهای آنتروپومتریکی و فیزیولوژیکی بر مهارت دریبل زدن و چابکی بازیکنان هندبال نخبه پسر نوجوان شهر دهدشت می باشد.
روش این پژوهش به صورت میدانی است و از نظر هدف کاربردی می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه بازیکنان هندبالیست نخبه پسر نوجوان شهر دهدشت تشکیل می دهند. همچنین نمونه آماری این پژوهش را 30 نفر پسر نوجوان نخبه هندبالیست شهر دهدشت شامل می شود. آزمودنی ها در آزمون چابکی (دوی 4×9 متر رفت و برگشت) و پله هاروارد برای سنجش استقامت قلبی- عروقی و تنفسی، شرکت می کنند. متغیرهای فیزیولوژیکی نیز شامل ضربان نبض استراحت، متوسط فشار خون استراحت، ضربان قلب بیشینه هنگام فعالیت در پله هاروارد، سرعت بازگشت به حال اولیه ضربان قلب پس از پله هاروارد و توانایی حبس نفس مانند بازی کبدی، ارزیابی می شوند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی برای میانگین و انحراف استاندارد استفاده شد و برای بررسی همبستگی و مداخله متغیرها از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون طبقه بندی شده استفاده شد.
نتایج به دست آمده نشان داد که بیشتر متغیرهای آنتروپومتریکی با چابکی دارای رابطه ای معنادار بودند، ولی متغیرهای فیزیولوژیکی تنها دراز و نشست ارتباط معناداری با چابکی نشان داد.
می توان نتیجه گرفت که بین متغیرهای آنتروپومتریکی و مهارت دریبل زدن هندبالیست های نوجوان و جوان رابطه ای دیده نشد و از سویی بین متغیرهای فیزیولوژیکی و مهارت دریبل زدن هندبالیست های نوجوان و جوان، تنها در دراز و نشست ارتباط معنادار دیده شد.