بررسی تاثیر نظارت بر فعالیت های گروهی از منظر نهج البلاغه

نظارت از جمله مفاهیمی است که در ارتقای کیفی فعالیت ها، برنامه ها و اندیشه های فردی و گروهی، مورد تاکید ادیان الهی بوده و اسلام به صورت خاص بر آن اهتمام دارد. اهمیت و حساسیت امر نظارت در فعالیت های گروهی و روابط اجتماعی، بیش از همه در شرایط و مقتضیات زمانی حضرت امیر(علیه السلام) و در نهج البلاغه قابل مطالعه و بررسی است. تحقیق حاضر تلاش دارد تا مفهوم نظارت را مبتنی بر یک نظام طراحی شده مشخص و اهداف دقیق، با تکیه بر سیره حکومتی پنج ساله حضرتش استخراج و تبیین کند. اهتمام ایشان به انضباط فردی و اجتماعی، تشویق و تنبیه مبتنی بر حق و انصاف، به کارگیری روش های متنوع برای تحقق نظارت مستمر و موثر بر فرایندهای عمومی و تامل در واژه های پرکاربردی چون: «اخبرنی» و «بلغنی»، به ویژه در نامه ها و مکاتبات اداری حکومتی، حاکی از جایگاه ویژه امر نظارت از منظر ایشان برای تحقق کیفی و مطلوب ارزش های والای انسانی است.