اثربخشی آموزش های «همدلی» و «مدیریت خشم» بر بازداری پاسخ کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای

یکی از شایع ترین و مخرب ترین اختلال های رفتاری، اختلال نافرمانی مقابله ای است. هدف این پژوهش بررسی اثر آموزش های همدلی و مدیریت خشم بر بازداری پاسخ کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای و مقایسهٔ آن ها بود.
طرح پژوهش، شبه آزمایشی و از نوع پیش آزمون-پس آزمون چندگروهی بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی دانش آموزان پسر پایه های هفتم و هشتم مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای شهر ساری در سال تحصیلی 94-1393 تشکیل می داد. نمونه پژوهش شامل 72کودک مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای شهر ساری می شد که به روش تصادفی، خوشه ایو چندمرحله ای انتخاب و به روش تصادفی به چهار گروه (دو گروه آزمایش و دو گروه کنترل) تقسیم شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس درجه بندی اختلال نافرمانی مقابله ای کودکان (هومرسن و همکاران، 2006)، مصاحبهٔ بالینی ساختاریافته (فرست و همکاران، 1995)، و آزمون رنگ-واژه استروپ (کومالی و همکاران، 1968) استفاده شد. برای گروه های آزمایشی، آموزش همدلی و آموزش مدیریت خشم در 8 جلسه 60دقیقه ای برگزار شد؛ درحالی که گروه های کنترل هیچ گونه مداخله ای را دریافت نکردند.
نتایج آزمون کروسکال- والیس نشان داد که آموزش های همدلی و مدیریت خشم می تواند موجب بهبود بازداری پاسخ در کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای شود (0٫01p<). نتایج آزمون فریدمن نشان داد بیش ترین تغییرات در بین چهارگروه، مربوط به متغیر خطای کارت چهارم و زمان واکنش کارت چهارم است (0٫01p<).
این نتایج می تواند پشتوانه ای برای به کارگیری آموزش های همدلی و مدیریت خشم در کنار دوره های آموزش تحصیلی کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای باشد تا با آموزش آن ها از بروز، تشدید و تبدیل نشانه های اختلال نافرمانی مقابله ای به سایر اختلال ها پیشگیری شود.