بررسی تاثیر برنامه پیشگیرانه از زمین خوردن بر شدت ترس از زمین خوردن، دفعات وقوع زمین خوردن و کیفیت زندگی سالمندان ساکن در خانه های سالمندان

سقوط در سالمندان باعث انواع آسیب ها شده و منجر به وابستگی، کاهش خود کارآمدی، افسردگی و محدودیت فعالیت روزانه، بستری در بیمارستان و یا پذیرش در خانه های سالمندان و تحمیل هزینه به فرد و جامعه می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر برنامه پیشگیرانه بر شدت ترس از زمین خوردن، دفعات وقوع زمین خوردن و کیفیت زندگی سالمندان ساکن در خانه های سالمندان انجام شد.
این مطالعه از نوع نیمه تجربی است که نمونه های آن شامل 50 سالمند ساکن در دو مرکز سالمندان شهرهای خرم آباد و ایلام بودند. مدت اجرای مداخلات 2 ماه و سپس 4 ماه پیگیری پس از مداخلات و شامل برنامه های ورزشی (کششی، تعادلی، قدرتی و پیلاتس)، آموزش به سالمندان و کارکنان و اصلاحات محیطی بود. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم مشخصات دموگرافیک، دفعات زمین خوردن، پرسشنامه ترس از زمین خوردن FES و فرم 36 سوالی کیفیت زندگی SF-36 بود. داده ها با استفاده از آزمون های آماری T مستقل و زوجی، ویلکاکسون، یومان ویتنی، کروسکال والیس و ضریب همبستگی اسپیرمن و در نرم افزار SPSS 18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
با توجه به نتایج این پژوهش، میانگین سنی 71/8 ± 63/69 سال بود. نتایج نشان داد میانگین و انحراف معیار نمره ترس از زمین خوردن قبل و پس از مداخله به ترتیب 03/11 ± 86/65 و 84/9 ± 74/48 بود (0001/0 = P). همچنین میانگین و انحراف معیار تعداد دفعات وقوع زمین خوردن قبل و پس از مداخله به ترتیب 09/1 ± 56/2 و 707/0 ± 5/1 بود (0001/0 = P). میانگین و انحراف معیار نمره کلی کیفیت زندگی قبل و پس از مداخله به ترتیب 65/13 ± 26/36 و 67/11 ± 21/56 بود (0001/0 = P).
نتایج نشان داد اجرای موثر برنامه چند بعدی پیشگیرانه از سقوط در سالمندان می تواند باعث کاهش دفعات سقوط، ترس از سقوط و بهبود کیفیت زندگی سالمندان ساکن خانه های سالمندان شود. لذا این مسئله نیازمند توجه و مراقبت در ابعاد وسیع تری از جمله آموزش و توجه به مکان زندگی سالمندان و رفع خطرات محیطی می باشد.