اثر بخشی بازی درمانی گروهی به شیوه ی شناختی- رفتاری بر سبک های مقابله کودکان

این پژوهش با هدف اثربخشی بازی درمانی گروهی به شیوه ی شناختی– رفتاری بر سبک های مقابله کودکان پسر دوره ی ابتدایی انجام شد.
طرح پژوهش به روش نیمه آزمایشی و گروه کنترل با طرح پیش آزمون – پس آزمون بود. برای نمونه گیری در مرحله ی اول از بین مناطق آموزشی شهر تهران منطقه ی 6 آموزش و پرورش به شیوه ی تصادفی انتخاب شد. سپس با استفاده از روش خوشه ای4 مدرسه در این منطقه انتخاب شدند و از میان دانش آموزان پایه ی چهارم، پنجم و ششم این مدارس که از پرسشنامه رفتارهای کنار آمدن کودکان(CCBQ) نمره ی آنان یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بدست آورده بودند، تعداد 28 نفر بروش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. برای کودکان گروه آزمایش 8 جلسه ی 45 دقیقه ای بازی درمانی گروهی به شیوه ی شناختی– رفتاری بصورت 2 جلسه در هفته برگزار شد. در انتهای پژوهش مجددا کودکان در هر دو گروه توسط پرسشنامه رفتارهای کنار آمدن کودکان ارزیابی شدند.
داده های پژوهش به کمک روش آماری تحلیل کوواریانس مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد که بازی درمانی شناختی- رفتاری اثری معنی دار بر سبک مقابله ی سازگاری در جهت بهبود دارد(01/0 P <).
همچنین نتایج بدست آمده نشان داد که بازی درمانی شناختی- رفتاری اثر معنی داری بر سبک مقابله ی انحراف از مشکل و نیز سبک مقابله ی ویرانگر دارد(05/0 P <). بنابراین بازی درمانی گروهی به شیوه ی شناختی– رفتاری بر سبک های مقابله کودکان تاثیرگذار است و می تواند موجب بهبود سبک های مقابله کودکان شود.