تاثیر استفاده از آلوگرافت پوستی بر بقای بیماران سوختگی ماژور

مقدمه آلوگرافت پوستی استاندارد طلایی، پوشش موقت زخم های سوختگی می باشد. حتی در سوختگی های درجه 2 این روش در مقایسه با درمان آنتی میکروبیال موضعی، طول مدت بستری و موربیدیته را کاهش می دهد. با این وجود مطالعه ای در مورد اثرات استفاده از آلوگرافت در بقای بیماران سوختگی در ایران انجام نشده است. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر استفاده از آلوگرافت پوستی در طول مدت بستری و مرگ و میر بیماران در مرکز ارجاعی سوختگی بیمارستان امام رضا (ع) در شرق کشور می باشد.
روش کار مطالعه حاضر به صورت مورد شاهدی بر روی بیماران سوختگی ماژور بستری شده در بیمارستان امام رضا (ع) مشهد در دوره زمانی ابتدای مهر ماه سال1389 تا پایان شهریور سال1393 که تحت عمل آلوگرافت پوستی قرار گرفته بودند، انجام شد. گروه شاهد را بیماران بستری شده در بخش سوختگی تشکیل می دادند که تحت آلوگرافت قرار نگرفته بودند و از نظر سن، جنس و درصد سوختگی با گروه مورد همسان سازی شدند. پیامد مورد بررسی، مدت زمان بستری بودن بیمار، وضعیت در زمان ترخیص (زنده، فوت شده) بود. نرم افزار آماری SPSS (نسخه 5/11) برای تحلیل نتایج به کار گرفته شد. منحنی بقای کاپلان مایر و آزمون رتبه لگاریتمی برای مقایسه بقا در دو گروه و رگرسیون کاکس برای یافتن عوامل پیش بینی کننده مرگ به کار رفت.
56 بیمار در گروه مورد و 112 نفر در گروه شاهد، تحت مطالعه قرار گرفتند. میزان مرگ در مدت بستری در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت (434/0=p). اما تعداد روزهای بستری در گروه مورد (9/13 ± 39) به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد (5/14 ± 8/21) بود(001/0=p). میانگین زمان بقا در گروه مورد (51 روز، دامنه اطمینان 95%= 45-56) بیشتر از گروه شاهد (48 روز، دامنه اطمینان 95%= 39-58) بود(017/0=p). سن(070/1 – 005/1=%95،CI 03/1=OR) و تعداد دفعات استفاده از آلوگرافت (945/0 – 142/0=95%،CI 038/0=OR) متغیرهای پیشگویی کننده مرگ بودند.
اگر چه استفاده از آلوگرافت پوستی در سوختگی های وسیع (بیش از 50%) موجب کاهش مرگ و میر بیماران سوختگی شد، ولی استفاده از آن در سوختگی های کمتر از 50% در کاهش مرگ و میر بیماران موثر نبوده است. پیشنهاد می شود با توجه به محدودیت دسترسی در اکثر مراکز سوختگی کشور، بیماران دچار سوختگی وسیع برای استفاده از این فرآورده نجات بخش در اولویت قرار گیرند.