اثرات ترکیبی آتورواستاتین و سولفات روی بر سطح سرمی انسولین، گلوکز و هیستولوژی بافت پانکراس در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

دیابت یک ناهنجاری متابولیکی می باشد که با هیپرگلایسمی ناشی از نقص در ترشح انسولین، نقص در عملکرد انسولین یا هر دو ایجاد می شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثرات ترکیبی آتورواستاتین و سولفات روی بر سطح سرمی انسولین، گلوکز و مورفولوژی پانکراس در موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 1 می باشد.
در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی ماده نژاد ویستار به صورت تصادفی در پنچ گروه (8n=): شاهد سالم، شاهد دیابتی، دیابتی تیمار شده با 20mg/kg آتورواستاتین، دیابتی تیمار شده با 30mg/kg سولفات روی و دیابتی تیمار شده با ترکیبی از نصف دز آتورواستاتین و سولفات روی، قرار گرفتند. دیابت با تزریق 60mg/kg استرپتوزوتوسین، به صورت درون صفاقی القاء شد. یک هفته بعد از تزریق استرپتوزوتوسین، حیوانات به مدت یک ماه، به صورت روزانه به روش گاواژ معدی تیمار شدند. بعد از اتمام دوره تیمار، از تمامی گروه های مورد مطالعه نمونه خون برای اندازه گیری سطح سرمی گلوکز به روش اسپکتروفتومتری و انسولین به روش الایزا اخذ شد. پس از تهیه مقاطع بافتی از پانکراس و رنگ آمیزی H&E مطالعات بافتی با میکروسکوپ نوری صورت گرفت. در پایان، داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری آنالیز واریانس و آزمون تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج نشان داد که سولفات روی و آتورواستاتین به تنهایی بیش از آنکه موجب کاهش قند خون و افزایش انسولین شود، موجب کاهش عوارض ناشی از دیابتی شدن از جمله آسیب به بافت پانکراس، کاهش تعداد و قطر جزایر پانکراس می گردد و ترکیب این دو در کنار کاهش سطح عوارض ناشی از دیابت، موجب کاهش معنی دار (05/0p<) قندخون و افزایش معنی دار انسولین خواهد شد.
به نظر می رسد ترکیب آتورواستاتین و سولفات روی اثر بهتری در کنترل سطح قند خون، انسولین و بهبود جزایر پانکراس داشته باشد.