ارزیابی آموزش شبیه سازهای تیراندازی

هدف کلی این پژوهش ارزیابی آموزش شبیه سازهای تیراندازی ناجا می باشد. روش آموزش مهارت تیراندازی بدون استفاده از گلوله های واقعی، منحصر به تمرین خشک نیست و در سال های اخیر از دو شیوه دیگر نیز در ارتقای مهارت تیراندازی استفاده شده است. سنجش و اندازه گیری اثربخشی آموزشی برای سازمان ها ظاهرا مشکل و بحث-انگیز به نظر می رسد، اما از یک ضرورت جدی برخوردار است. در اغلب سازمان های امروزی ضرورت جدیدی برای ارزیابی توانایی و قابلیت های آموزشی مخاطبان وجود دارد. روش این تحقیق ازنظر هدف از نوع تحقیقات کاربردی است همچنین ازنظر ماهیت و رویکرد تحقیقاتی از نوع توصیفی- پیمایشی می باشد. جامعه آماری این پژوهش از 508 نفر کارکنان نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران می باشند. حجم نمونه حاضر بر اساس مدل کرک پاتریک و در چهار سطح فراگیران دوره، مسئولین آموزش وافسران میدان تیر که در امر آموزش دخالت دارند، فراگیران فارغ التحصیل که پس از 6 ماه در محیط کار مشغول به خدمت می باشند و درنهایت مدیران و مسئولین ارشد ناجا به صورت تصادفی انتخاب شده اند. پس از بررسی و تجزیه وتحلیل پرسشنامه ها و نتایج به دست آمده معلوم شد که به کارگیری شبیه سازهای تیراندازی علاوه بر اینکه مورد استقبال فراگیران قرارگرفته است باعث افزایش تسلط فراگیران بر اسلحه، افزایش دقت در نشانه روی و افزایش دانش آنان در خصوص شبیه سازها در زمان اجرای دوره شده است همچنین استفاده از شبیه سازها باعث کاهش هزینه ها، کاهش مهمات مصرفی شده ولیکن به جهت عدم استفاده درست و به موقع شبیه سازها در زمان خدمت تغییر مثبتی در افزایش آیتم های مهارتی نشده است.