ارزیابی پایداری اجتماعی ذهنی در میان شهروندان در سکونتگاه غیررسمی حصار امام شهر همدان

نواحی شهری به عنوان مراکز اصلی رشد اقتصادی، اجتماعی و سیاسی در هر کشور با چالش های مهمی در زمینه های تخریب محیطی، محرومیت اجتماعی، ناامنی، بیکاری، کمبود مسکن، ترافیک و حاشیه نشینی روبرو هستند. بیشتر این کلان شهرها شاهد پدیده سکونتگاه های غیررسمی هستند که معلول فقر و زاییده ی تحولات اقتصادی-اجتماعی هر کشور می باشد. با نگاهی ریزبینانه به متن این سکونتگاه ها می توان پایداری اجتماعی نازل در آنها را به سادگی تشخیص داد. پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی سعی بر آن داشته است که میزان پایداری اجتماعی این محلات را با توجه به ادراک ساکنان آنها تحلیل نماید. بدین منظور از مدل های معادلات ساختاری برای ارزیابی روابط میان متغیرها و تحلیل پرسشنامه ها استفاده شده است. یافته-های پژوهش نشان می دهند که مولفه "آموزش" از طریق دو عامل دسترسی به خدمات آموزشی و سواد، "بهداشت" از طریق دو عامل دسترسی به خدمات بهداشتی و دسترسی به آب آشامیدنی و سیستم دفع فاضلاب و"کیفیت زندگی" از طریق دو عامل کیفیت دسترسی به حمل ونقل عمومی و کیفیت مسکن، دارای میزان پایداری اجتماعی بیشتری از نظر ساکنان هستند. همچنین حذف مولفه مشارکت از فهرست مهم ترین مولفه ها نشان می دهد که محدوده مورد بررسی نیازمند اقدامات مختلف در جهت توانمندسازی شهروندان به منظور استفاده از ظرفیت های موجود در محدوده در جهت ارتقا وضعیت این سکونتگاه است.