ارزیابی نتایج درمان کتو اسیدوز دیابتی در بیمارستان کودکان تبریز از سال 1383 تا 1393

  کتو اسیدوز دیابتی (DKA) عارضه تهدید کننده حیات ناشی از دیابت شیرین است که با شیوع بیشتری در کودکان مبتلا به دیابت نوع 1 رخ می دهد، درمان DKA نیازمند اصلاح مناسب مایعات و الکترولیت ها، انفوزیون وریدی انسولین و پایش منظم پارامترهای بالینی و آزمایشگاهی است. هدف از این مطالعه ارزیابی روند اصلاح مایعات، اسیدوز و اختلالات الکترولیتی و بروز عوارض در طی درمان کتواسیدوز دیابتی بوده است.
مواد و این مطالعه به صورت گذشته نگر بر روی کلیه بیمارانی که با تشخیص کتواسیدوز دیابتی در سال های 1383 لغایت 1393 در بیمارستان کودکان تبریز بستری شدند انجام گردید. داده های لازم بر اساس اطلاعات موجود در پرونده بیماران جمع آوری و شامل سن، جنسیت، یافته های آزمایشگاهی و بالینی می شد. داده های به دست آمده توسط نرم افزار IBM® SPSS® release 16.0.0 مورد تحلیل و آنالیز قرار گرفت. از 262 بیمار موردمطالعه، 8/52 درصد بیماران دختر و 1/47 درصد بیماران پسر بودند. میانگین سنی بیماران موردبررسی 7/3+01/7 سال بود و 8/43 درصد بیماران سن کم تر از پنج سال داشتند. طی مدت درمان میانگین کاهش قند خون و پتاسیم به ترتیب mg/Dl70±2/171 و meq/L71/0 بود و در 39 مورد از بیماران هیپوکالمی دیده شد. میانگین افزایش سدیم و بیکربنات به ترتیب 1/1± 4/2 و 5/2± 27/7 میلی اکی والان در لیتر بود. میانگین مدت زمان خروج از DKA، 2/6±7/14 ساعت بود. در این مطالعه مرگ بر اثر DKA وجود نداشت و در 4 مورد از بیماران (53/1درصد) آدم مغزی دیده شد. فراوانی DKA در کودکان با سن کم تر بیش تر بود. هایپوکالمی شایع ترین اختلال الکترولیتی بود و ریسک فاکتور خاصی در بیمارانی که دچار آدم مغزی بودند دیده نشد. درنهایت اینکه، فراوانی بیشتر DKA در سنین پایین تر همراه با عوارض ناشی از آن نشان می دهد که پیشگیری از کتواسیدوز دیابتی باید جدی تلقی شود.