تبیین مفهوم زیبایی از منظر جها نبینی اسلامی جهت ارزیابی آثار معماری و شهرسازی

هر جا "جمال" و "زیبایی" باشد، عشق هم هست. به تعبیر فلسفی عشق میل و کششی است که انسان را به سوی چیزی که کمبود داشته باشد، می کشاند و از آن به "کمال" تعبیر م یکنند. روح انسان می خواهد همواره خود را کامل کند و زیبایی جاذبه ای برای رسیدن به کمال است. هر آنچه به ظاهر دارای هستی است تجلیات ذات الهی است و انسان خلیفه لله، به عالم طبیعت هبوط نموده،
تا با آگاهی و اختیار خود، عاشقانه به مبدا روحانی خویش سیر نماید. هدف پژوهش حاضر تبیین مفهوم زیبایی از منظر جهان بینی اسلامی ب همنظور ارزیابی
آثار معماری و شهرسازی بود. زیبایی منبعث از ادراک موجوداتی حقیقی است، که در عالم ماده با صورت های مادی به وسیله حواس پنج گانه، در عالم معقول با صفات مفهومی به وسیله عقل و در عالم ملکوت به وسیله دل (روح)، به نسبت قوه، ظهور وجود و
ظرفیت مخاطبین ادراک می شود. جامع ترین توصیف از گرایش های ذاتی انسان به سوی کمال مطلق و معبود یکتا در قرآن مجید با ارایه یکصد صفت حسن از صفات و اسمای حضرت حق بیان شده است. هر اثری که این صفات را بیشتر داشته باشد، وجود کامل تری دارد، بنابراین زیباتر است. انسان به عنوان خلیفه خداوند در زمین، در خلق آثار خود، که آثار معماری و شهرسازی نیز از آن جمله هستند بایستی این صفات و اسما را به ظهور و تجلی برساند و هر چه این صفات و اسما بیشتر در اثر او متجلی باشد، آن اثر معماری و شهرسازی زیباتر است و این شاخص، معیار تمییز و قیاس زیبایی ها است.