بررسی هوش اخلاقی دانشجویان پزشکی و پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی مشهد و برخی عوامل جمعیت شناختی مرتبط با آن

امروزه تنها دانش و مهارت آکادمیک برای ارائه ی خدمات سلامت باکیفیت، کافی نیست. با وجود پیچیدگی های محیط درمانی، اخلاق بخش جدانشدنی تصمیم گیری های درمانی است و بی توجهی به آن می تواند بر کیفیت خدمات ارائه شده و سلامت سازمانی اثر سوء بگذارد. در این مطالعه ی مقطعی 214 دانشجوی پزشکی و پرستاری به روش سرشماری، نسخه ی فارسی پرسش نامه ی چهل سوالی لنیک و کیل را که روایی صوری و محتوایی آن تایید و پایایی آن 0.94 در مطالعات قبلی گزارش شده است، تکمیل نمودند. میانگین نمره ی هوش اخلاقی دانشجویان پزشکی و پرستاری به ترتیب 74.07±8.26 و 76.44±7.10به دست آمد. میانگین نمرات هوش اخلاق دانشجویان پزشکی و پرستاری دارای اختلاف آماری معنا دار (p=0.025) بود و نیز بین نمرات دانشجویان سال اول و آخر، تفاوت آماری معناداری (p=0.002) دیده شد. همچنین، در بین مولفه های هوش اخلاقی نمره ی مولفه ی درستکاری به طور معناداری در دانشجویان پزشکی (p=0.003) بالاتر بود. نمره ی هوش اخلاقی دانشجویان در این مطالعه، در طبقه ی خوب قرار داشت؛ ولی این وضعیت می تواند به خیلی خوب و عالی هم ارتقا پیدا کند. وجود اختلاف معنی دار در نمره ی هوش اخلاقی دانشجویان سال اول و آخر نشان دهنده ی تاثیر کوریکولوم آموزشی در این زمینه است. وجود اختلاف معنی دار نمره ی مذکور در بین گروه های پزشکی و پرستاری نیز نشان داد که برنامه و محیط آموزشی بر تکامل هوش اخلاقی اثر دارد؛ لذا با توجه به نقش کوریکولوم آموزشی بر هوش اخلاقی و تاثیر اثبات شده ی هوش اخلاقی بر کیفیت عملکرد حرفه ای، باید ابعاد اخلاقی و حرفه ای در آموزش بالینی، بیش ازپیش ارزشیابی شده و تحت نظارت و تاکید بیشتری واقع شوند.