فضا، جامعه و امنیت اجتماعی در حاشیه جنوبی کلان شهر تهران (شهرستان اسلامشهر)

سکونت قریب به 8 میلیون نفر در سکونتگاه های غیررسمی یا محلات فرو دست شهری، یکی از چالشهای اساسی در نظام مدیریت و برنامه ریزی شهری ایران محسوب می شود که خاستگاه و علل گسترش آن را می توان در مولفه های مختلفی از سطوح کلان، میانه و خرد در رابطه با شرایط اقتصادی، سیاسی، مدیریتی، قانون گذاری، جمعیتی، تبیین و تحلیل کرد که در چارچوب نظریات مختلفی مورد بحث و بررسی و کالبد شکافی علمی قرار گرفته اند که از آن جمله می توان به نظریات مهاجرت و عدم تعادل های فضایی اشاره کرد. در میان معضلات کالبدی، اقتصادی، اجتماعی سکونتگاه های غیررسمی، مسئله امنیت اجتماعی یکی از اساسی ترین چالش ها به شمار می رود. هدف اصلی این مقاله تبیین ابعاد فضا – جامعه و امنیت اجتماعی در محدوده سکونتگاه های غیررسمی می باشد که برای این منظور حاشیه جنوبی کلانشهر تهران (مطالعه موردی شهرستان اسلامشهر) انتخاب شده است. نوع تحقیق کاربردی – توسعه ای بوده و از ابزارهای اسنادی، تحلیلی، بازدیدهای میدانی، مصاحبه، تکمیل و تحلیل پرسشنامه برای آزمون فرضیاتی استفاده شده است. یافته های تحقیق نشان م یدهد که امنیت اجتماعی در سکونتگاه های غیررسمی تابعی از مولفه های فضا - جامعه و ساختارهای اقتصادی - اجتماعی و مدیریتی می باشد و ارتقاء سطح آن منوط به پیگیری و پیاده سازی مجموعه یکپارچه ای از راهبردهای کلان، میانه و خرد می باشد که پیاده سازی رویکرد امنیت و پلیس جامعه محور و حذف تدریجی رسم حاشیه نشینی و تلاش در برقراری توازن های ملی - منطقه ای و تقلیل عوامل اثرگذار در چرخه جدایی گزینی اکولوژیکی از مهمترین آنها به شمار می رود.