اثربخشی درمان تعاملی والد کودک بر بهبود شاخص عاطفه در کودکان

درمان تعاملی والد-کودک رویکردی نوظهور در کاهش مشکلات رفتاری کودک قلمداد می شود که بر بهبود ارتباط والدین با کودک متکی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی گروه درمانی تعاملی والد-کودک بر بهبود شاخص عاطفه در کودکان دارای والدین تحت درمان متادون انجام شد. در یک کارآزمایی بالینی در قالب مطالعه ای نیمه آزمایشی، در برهه زمانی خرداد تا آبان ماه سال 1394، از میان خانواده های مراجعه کننده به یکی از مراکز درمان نگهدارنده در شهر تهران که دارای فرزندانی در بازه سنی پیش دبستانی بودند، 40 کودک به صورت هدفمند انتخاب و پس از انجام غربالگری به طور تصادفی در قالب دو گروه آزمایش و کنترل تخصیص یافتند. درمان تعاملی به مدت 8 جلسه هفتگی به گروه آزمایش ارائه شد و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. اعتبار نمونه ادرار ها با روش ایمونوکروماتوگرافی و تغییرات در شاخص عاطفه از طریق مقیاس عاطفه مثبت و منفی پاناس مورد بررسی قرار گرفت. پایبندی به درمان در قالب تست ادراری به عنوان نتایج اولیه و شاخص عاطفه به عنوان نتایج ثانویه در نظر گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون کای اسکوئر و تحلیل کواریانس چند متغیره تحلیل شدند. نتایج اولیه نشان داد که فراوانی تست های مثبت ادراری در طول فرایند درمان معنادار نبوده است (88/0=p). نتایج ثانویه نشان داد که درمان تعاملی والد کودک در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل با افزایش شاخص عاطفه مثبت (44/0=p) و کاهش عاطفه منفی همراه بوده است. (48/0=p) یافته های این مطالعه گویای اهمیت سبک های تعاملی والد-کودک در پیش گیری و درمان اختلالات روان شناختی در دوران تحول می باشد و می تواند در طرح ریزی مداخلات مناسب مورد توجه قرار گیرد.