تغییر کاربری تطبیقی میراث صنعتی، رویکردی براساس بازیافت انرژی

انتقال از دوران قبل از صنعت یشدن به دوره صنعتی در اواخر قرن نوزدهم و پس از آن عصر پساصنعت در انتهای دهه 1980 میلادی سبب شد برخی از شاخص ترین تغییرات در طراحی شهری اتفاق بیفتد. با شدت یافتن آگاهی های زیست محیطی، مجموعه های صنعتی کاربری خود را در دل شهرها از دست دادند و فضاهایی متروک بر جای گذاشتند. از طرفی در همین دوره آثار به جای مانده از عصر صنعت ارزشمند شمرده شده و تحت عنوان میراث صنعتی شایسته حفاظت شد. بنابراین آنچه که در ابتدا یک تهدید بنظر می رسید، اکنون فرصتی را به همراه داشت. بناهای صنعتی به دلیل ویژگی های خود می توانند فرصتی برای تغییر باشند. به کارگیری مجدد آنها در عین حفاظت از میراث و حفظ ارزش های اجتماعی و فرهنگی؛ پایداری اقتصادی و زیست محیطی را به دنبال خواهد داشت. به طور ویژه تغییرکاربری تطبیقی میراث صنعتی، از منظر بهره وری و ذخیره انرژی نهادینه و نیز همسو با مفهوم پایداری مزایایی را به دنبال دارد که هدف مقاله حاضر برجسته کردن آنها است. به این منظور پژوهشی از نوع کیفی و توصیفی با روش مطالعه کتب، مقالات، اسناد و منشورهای مرتبط و بر مبنای استدلال منطقی به انجام رسیده است. با توجه به نتایج به دست آمده، در گام اول مداخله بهبودبخشی برای افزایش کارآیی انرژی و در گام دوم فرآیند تغییر کاربری تطبیقی به دلیل قابلیت تطبیق پذیری بناهای صنعتی منجر به استفاده مجدد از انرژی نهادینه و کاهش انتشار کربن می شود.