تاثیر پارامترهای محلول برمورفولوژی وشکل گیری نانوالیاف الکتروریسی صمغ برگ گیاه آزی وش (Corchorus olitorius L) -پلی وینیل الکل

در پژوهش حاضر صمغ برگ گیاه آزی وش (Corchorus olitorius L) برای نخستین بار با کمک روش الکتروریسی در حضور پلی وینیل الکل به صورت نانوالیاف طبیعی مورد استفاده قرار گرفت. ابتدا اثر نسبت های مختلف اختلاط محلول آبی صمغ آزی وش (G) در غلظت های مختلف (2، 5/2 و 3 گرم بر لیتر) با پلی وینیل الکل (P70:G30،P60:G40، P50:G50 و P0:G100) بر ویسکوزیته و هدایت الکتریکی به عنوان اصلی ترین پارامتر های محلول بررسی شد. نتایج نشان داد با افزایش غلظت صمغ و نسبت حجمی پلی وینیل الکل ویسکوزیته افزایش معنی داری یافت (01/0p<). همچنین صرف نظر از میزان غلظت صمغ آزی وش با افزایش نسبت صمغ به پلی وینیل الکل هدایت الکتریکی افزایش معنی داری نشان داد (05/0p<). در بررسی تغییرات تنش برشی- نرخ برشی محلول های صمغ آزی وش و پلی وینیل الکل رفتار سودوپلاستیک تایید شد. بررسی برازش داده های رئولوژیکی با مدل های هرشل بالکلی، قانون توان و کاسون نشان داد مدل هرشل بالکلی با بیش ترین میزان R2/RMSE به شکل مطلوبی توصیف کننده رفتار جریان است و مقادیر اندیس جریان و ضریب قوام با مدل مذکورتعیین شدند. پس از الکتروریسی محلول صمغ آزی وش-پلی وینیل الکل در شرایط ثابت دستگاهی (ولتاژ 18 کیلوولت، شدت جریان حجمی 7/0 میلی لیتر بر ساعت و فاصله ی سوزن تا صفحه جمع کننده 12 سانتی متر) ، با بررسی ریزساختار و بر مبنای مورفولوژی فاقد گویچه فرمولاسیون صمغ آزی وش در غلظت 2 گرم بر لیتر و نسبت اختلاط 70:30 با پلی وینیل الکل (P70:G30-C2) به عنوان مناسب ترین فرمولاسیون با میانگین قطر نانوالیاف90 نانومترانتخاب شد. بر اساس نتایج FTIR افزودن صمغ به پلی وینیل الکل سبب افزایش شدت باندها به دلیل ارتعاشات گلیکوزیدی گروه های کربونیل و هیدروکسیل گردید. همچنین پایداری حرارتی نانوالیاف صمغ گیاه آزی وش در حضور پلی وینیل الکل افزایش یافت.