شرح احوال و بررسی نسب نامه میر والهی قمی

از گنجینه های شعر و ادب فارسی، فقط بخش اندکی تصحیح و چاپ گردیده و بخش عظیمی همچنان در گوشه کتابخانه ها به فراموشی سپرده شده است. خالق یکی از این نسخه های خطی شاعری گمنام به نام میریوسف (محمد یوسف) والهی قمی متخلص به «والهی» است که در نیمه دوم قرن دهم و ربع اول قرن یازدهم هجری می زیست. این شاعر از مربیان شعر و ادب فارسی به شمار می آید و یکی از شاعران، تصنیف سازان و موسیقی دانان توانای عهد صفویه و از سادات قم بوده که آثارش جزء دوره سبک هندی است. دیوان او شامل قصاید، غزلیات، ترجیع و ترکیب بند، مثنوی، هجویات، رباعیات، قطعات و ماده تاریخ است و روی هم رفته شش هزار بیت است که بیشتر آن را قصاید و غزلیات تشکیل می دهند. موضوع پژوهش حاضر بررسی و تحلیل یک مثنوی 456 بیتی با عنوان «نسب نامه» از دیوان این شاعر است. در طرز شاعری به شریف قزوینی و قاضی نوری اصفهانی اقتدا می کرد.