پیگیری روند درمان بیماری های دریچه میترال توسط رادیوگرافی و اکوکاردیوگرافی در سگ

بیماری دریچه میترال شایع ترین بیماری قلبی اکتسابی در سگ هاست. نارسایی دریچه میترال به دلیل بیماری اندوکاردیوزیس یکی از مهمترین عامل های مرگ و میر در سگ هاست. اکوکاردیوگرافی به عنوان یک روش غیرتهاجمی به صورت روتین برای تشخیص و ارزیابی بیماری های مختلف قلبی مورد استفاده قرار می گیرد. هدف از انجام این تحقیق بررسی روند پاسخ به درمان و موثر بودن پروتوکل های درمانی انجام گرفته توسط کلینیسین های فعال در درمان بیماری های دام های کوچک درشهر تهران توسط اکوکاردیوگرافی و رادیوگرافی می باشد. تعداد 35 قلاده سگ از نژادهای مختلف که مبتلا به نارسایی مزمن قلب به دلیل بیماری اندوکاردیوزیس دریچه میترال بودند، به صورت تصادفی برای این مطالعه انتخاب شدند. بعد از معاینات بالینی و انجام رادیوگرافی، اندوکاردیوزیس پیشرفته دریچه میترال توسط اکوکاردیوگرافی تائید شد. بعد از تشخیص اولیه، تمامی حیوانات توسط 12 نفر از دامپزشکان فعال در حوزه دام کوچک مورد درمان روتین قرار گرفتند. مجددا 3 ماه بعد از تمامی حیوانات تصویربرداری تشخیصی شامل رادیوگرافی و اکوکاردیوگرافی صورت گرفت تا اثر بهبودی پروتوکل های درمانی انجام شده بر روی فاکتورهای خروجی قلب بررسی شود. هیچ کدام از حیوانات مورد مطالعه در این تحقیق، از لحاظ آماری بهبودی قابل ملاحظه ای را در پارامترهای اکوکاردیوگرافی و رادیوگرافی نشان ندادند، که این قضیه می تواند نتیجه ناسازگاری پروتوکل های مورد استفاده با موارد استاندارد باشد. اگرچه نیاز به مطالعه و بررسی های دقیق تری در این زمینه وجود دارد. با این حال باتوجه به یافته های این مطالعه در هیچ یک از شاخص های تشخیصی این بیماری قبل و بعد از درمان دارویی تفاوت معنی داری از لحاظ آماری مشاهده نشده است. در واقع اینطور به نظر می رسد که درمان روتینی که توسط دامپزشکان در حال حاضر انجام می شود، نمی تواند باعث افزایش کیفیت زندگی حیوان در کوتاه مدت شود و قطعا نیاز به تغییردر نوع و دوز داروهای مورد استفاده وجود دارد.