تاثیر تمرین بی هوازی با مصرف ملاتونین بر بیان نشانگرهای BAX و BCL2 میوکارد رت پس از ایسکمی ریپرفیوژن

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین بی هوازی با مصرف ملاتونین بر بیان نشانگرهای BAX و BCL2 میوکارد رت پس از ایسکمی ریپرفیوژن می باشد. 28 رت صحرایی نر ویستار دو تا سه ماهه با وزن تقریبی 200-250 گرم به پنج گروه، پایلوت (14n=)، کنترل (4n=)، ملاتونین (4n=)، تمرین بی هوازی (4n=) و تمرین بی هوازی و ملاتونین (4n=) تقسیم شدند. گروه پایلوت به دو گروه ایزوپرنالین (ایسکمی ریپرفیوژن) و سالم تقسیم گردیدند. گروه ایزوپرنالین در دو روز متوالی با فاصله 24 ساعت با دوز 150 و 125 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن تحت تزریق ایزوپرنالین قرار گرفتند؛ و گروه سالم هیچگونه تیماری نداشتند. سپس با رنگ آمیزی تری کروماسون میزان فیبروز بیشتر در گروه ایزوپرنالین نسبت به گروه سالم تایید شد. گروه های ملاتونین یک ماه هر روز با دوز 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن تیمار شدند؛ و گروه های تمرین بی هوازی و تمرین بی هوازی ملاتونین تحت تمرین یک ماهه با تواتر سه جلسه در هفته روی تردمیل قرار گرفتند. اما گروه کنترل در پایان یک ماه فقط تحت تزریق ایزوپرنالین قرار گرفتند. در نهایت رت ها تشریح شدند و اندازه گیری بیان ژن bax و bcl2 به روش ریل تایم انجام شد. نتایج تحقیق با فرمول 2-∆∆ct و روش آماری تی مستقل، تحلیل واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی با نرم افزار spss تحلیل شد. تیمار ملاتونین و تمرین بی هوازی به تنهایی بر بیان ژن bax و bcl2 تاثیر ناچیزی دارد. اما تمرین بی هوازی با مصرف ملاتونین نیز می تواند بیان ژن BAX و BCL2 را به ترتیب کاهش و افزایش دهند؛ و نسبت به تیمار ملاتونین به تنهایی تاثیر معنی داری نشان دهند. به نظر می رسد تمرین بی هوازی با مصرف ملاتونین نسبت به مصرف ملاتونین به تنهایی می تواند از میزان حجم سکته میوکارد احتمالی ناشی از بی تحرکی بکاهد.