مقایسه تاثیر دو نوع تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تداومی هوازی بر نیمرخ لیپیدی، شاخص های فیزیولوژیکی و عملکرد هوازی و بی هوازی مردان غیرفعال

هدف مطالعه حاضر، مقایسه تاثیر شش هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تمرین تداومی هوازی بر شاخص های سلامت قلبی-عروقی و آمادگی هوازی و بی هوازی مردان غیرفعال بود. در یک طرح تحقیق نیمه تجربی، 20 مرد سالم غیرفعال دانشجو با دامنه سنی 30-20 سال بر اساس درصد چربی و شاخص توده بدنی انتخاب شدند. ابتدا همه آزمودنی ها به مدت دو هفته تمرین هوازی با شدت متوسط (3 جلسه در هفته، 30 دقیقه دویدن با شدت 65-60 درصد ضربان قلب ذخیره) را جهت آماده سازی برای تمرین HIIT اجرا کردند. سپس، آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه همگن چهار هفته تمرین HIIT و هوازی تقسیم شدند. قبل و پس از اعمال مداخله تمرینی، حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max)، آستانه تهویه ای (VT)، میانگین توان تولیدی(MPP) و اوج توان تولیدی(PPO) ترکیب بدنی (BC)، نیمرخ لیپیدی و پروتئین واکنش گر-C (CRP) اندازه گیری شد. نتایج حاصله با استفاده از آزمون تحلیل واریانس 2*2، تی همبسته و مستقل در سطح معنی داری 05/0 با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 تجزیه و تحلیل شدند. چهار هفته تمرین HIIT و هوازی موجب افزایش VO2max، PPO و MPP افراد غیرفعال گردید و با وجود افزایش بیشتر در گروه HIIT، تفاوت معنی دار نبود (05/0<P). با این حال، تنها در گروه HIIT کاهش درصد چربی بدن معنی دار بود(05/0>P). همچنین، غظلت CRP، تری گلیسیرید، کلسترول و LDL سرمی به طوری معنی داری تنها در گروه HIIT کاهش یافت.