اثر بازخورد خودکنترلی و سطح مهارت الگو در شرایط تمرین بدنی، مشاهده ای و مشاهده- بدنی بر یادگیری مهارت سرویس والیبال در نوجوانان

هدف مطالعه حاضر بررسی اثر بازخورد خودکنترلی و سطح مهارت الگو در شرایط تمرین بدنی و مشاهده ای بر مهارت سرویس والیبال در نوجوانان بود. روش تحقیق: 120 نفردانش آموز (با میانگین سنی 0/85 ± 11/2)، انتخاب و پس از گرم کردن، هر نفر 20 سرویس ساده را به عنوان پیش آزمون انجام داده و بر اساس نمراتشان در گروه های 12گانه به صورت همسان گمارش شدند. مرحله تمرین شامل چهار هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه شامل 2 بلوک 15 کوششی یا مشاهده ای بود. در پایان آخرین جلسه تمرینی آزمون اکتساب و پس از 48 ساعت آزمون یادداری انجام شد. نتایج با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یکراهه، تحلیل واریانس عاملی و آزمون تی وابسته تجزیه و تحلیل شدند. در مرحله اکتساب و یادداری، اثر اصلی نوع بازخورد معنی دار بود (0/004 =p و 9/736=F). گروه هایی که بازخورد خود کنترل دریافت کرده بودند، فارغ از اینکه متعق به کدام گروه باشند، از نمرات بالاتری برخورداربودند. اما اثر اصلی سطح مهارت الگو (0/460=P=0/502,F)، و تعامل نوع بازخورد در سطح مهارت الگو(0/893=p و 0/018=F)، معنی دار نبود. همچنین نتایج نشان داد که اثر اصلی گروه معنی دار بوده (0/000 =p و 26/347=F) و گروه های ترکیبی (بدنی همراه مشاهده)، دارای بهترین عملکرد در هر دو مرحله آزمون بودند و گروه های تمرین بدنی بر گروه های مشاهده ای برتری داشتند. یافته های حاضر اثر مثبت بازخورد خودکنترلی در شرایط تمرین مشاهده ای و مزیت ترکیب تمرین مشاهده- بدنی در مقایسه با تمرین مشاهده ای صرف را نشان می دهد.